Σα νύχτα αγρύπνιας πένθιμη κι ατέλειωτη, σα νύχτα
γεμάτη από μυστήριο και σιωπή η Ζωή μου.
Αμίλητοι και σκεφτικοί στην τρομερή ησυχία,
τι, που δεν έρχεται, να ’ρθεί προσμένουμε, ψυχή μου ;
Περνάν βαρειές από κενό και προσδοκία οι ώρες,
στ’ αυτιά μου, που αφογκράζουνται, καμιά ηχώ δε σβήνει•
και μόνο, σα σε κάμαρα νεκρού ένα ρολόγι,
χτυπάει η καρδιά μου ηχερά στην παγερή γαλήνη.
Στους διαδρόμους του καιρού κανένα πλέον βήμα
δεν αντηχεί και μοιάζουμε σα ζωντανοί σε μνήμα,
που γύρω τους η ανθρώπινη ζωή αποτραβιέται…
Χαρές, αγάπες, χίμαιρες, πόσο μακρυά είστε τώρα !
Στη νύχτα την απέραντη το πόσο είμαι μόνος !
γεμάτη από μυστήριο και σιωπή η Ζωή μου.
Αμίλητοι και σκεφτικοί στην τρομερή ησυχία,
τι, που δεν έρχεται, να ’ρθεί προσμένουμε, ψυχή μου ;
Περνάν βαρειές από κενό και προσδοκία οι ώρες,
στ’ αυτιά μου, που αφογκράζουνται, καμιά ηχώ δε σβήνει•
και μόνο, σα σε κάμαρα νεκρού ένα ρολόγι,
χτυπάει η καρδιά μου ηχερά στην παγερή γαλήνη.
Στους διαδρόμους του καιρού κανένα πλέον βήμα
δεν αντηχεί και μοιάζουμε σα ζωντανοί σε μνήμα,
που γύρω τους η ανθρώπινη ζωή αποτραβιέται…
Χαρές, αγάπες, χίμαιρες, πόσο μακρυά είστε τώρα !
Στη νύχτα την απέραντη το πόσο είμαι μόνος !
Όλα μας απαράτησαν, ψυχή μου, –ως κι ο Πόνος.
Κώστα Ουράνη, «Ποιήματα» [Spleen-Νοσταλγίες-Αποδημίες-Παιχνίδια-Τελευταία Σχεδιάσματα-Τραγούδια], εκδόσεις της Εστίας, Αθήνα, Δεκέμβριος 1953, σελίδα 61:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου