Επαίτες με πολιόρκησαν
στο ήσυχο κάστρο.
Ρακένδυτοι, αρπακτικοί,
ανασκάλεψαν τα σκουπίδια
του μυαλού μου κι εγώ τους μοίραζα λέξεις
βουτώντας την πέννα στη δυστυχία,
ανήμπορος να σκεφτώ
τον όγκο των δικών μου απορριμμάτων.
Σαν τέλειωσε η επιδρομή,
περιμάζεψα τη λεηλατημένη μου ύπαρξη
και τους ακολούθησα,
κουρελιάζοντας τα πόδια μου,
αγριεύοντας τα μάτια.
Πέρασαν χρόνια λασπωμένα,
νύχτες πεζοδρομίου,
στιγμές γονυκλισίας,
ώρες εξευτελισμού στις μηχανές,
μέρες ιδρώτα και σκόνης.
Βούτηξα, τότε, την πένα στην οργή
μοιράζοντας βλαστήμιες.
Βαγγέλης Φίλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου