Vladimir Vysotsky-Ο δίκος μου Άμλετ

 (στην Tatiana Rahmatoulina )

Δυο λόγια μόνο θα ιστορήσω εδώ με στίχους,
Τι το ελεύθερο δεν έχω σε όλα ν' ανοιχτώ.
Στη μήτρα πιάστηκα στης αμαρτίας τους ήχους
Μιας γαμήλιας νύχτας. Στης αγωνίας τον ιδρώ.

Έβλεπα πως όσο πιο ψηλώνουμε απ' τη γης —
Τόσο πιο άκαρδοι γινόμαστε στα πάνου.
Αγέρωχα προχώρησα για να στεφτώ ευθύς
Και να ασκήσω του αίματος τα δικαιώματά μου.

Πίστευα όλα θα γενούν κατά πως είχαν οριστεί.
Μάχη δεν έχασα, τα μερτικά στα ίσα μοιρασμένα.
Οι σύντροφοι μου στο σπαθί απ' το σχολειό πιστοί
Όπως κι οι πατεράδες τους στο στέμμα.

Τα λόγια μου δε μέτραγα μεσ' στην ανεμελιά.
Φιλίες κι' εύνοιες χάριζα δω κείθε ολημερίς —
Των ευγενών οι γόνοι μ' εμπιστεύονταν τυφλά,
Την πρωτοκαθεδρία μου δεν πρόσβαλε κανείς.

Σκιάζαμε τους φύλακες τα βράδια με χουνέρια,
Μαζί μας, λες απ' οστρακιά, ο χρόνος αρρωστούσε.
Έγειρα σε τομάρια, πήρα κοψίδια από μαχαίρια —
Δάμασα άτια ατίθασα άλλος που δε κοτούσε.

Αργά ή γρήγορα θα μου ανήκε η εξουσία.
Μ' αλίμονο στο μέτωπο με σφράγισε η μοίρα.
Στα χρυσοσκάλιστα σαμάρια η προδοσία,
Κι' όλα που μ' αραδιάζανε ήτανε φύρα.

Στα χείλη το χαμόγελο βαθιά ουλή
Που πίσω του επύρωνε το βλέμμα μου στ' αμόνι.
Τέχνη που μου' μαθε ο παλιάτσος στην αυλή.
Αμήν! Φτωχέ μου Γιόρικ!, καιρό είσαι σκόνη.

Σ' ονόρες και απολαβές το μερτικό αρνιόμουν,
Σε λάφυρα, προνόμια, σε δόξες και οφίκια.
Μ'έπιασε ξάφνου ο καημός για ό,τι δε νοιαζόμουν —
Κι' έγινα άβουλο αρνί που σεργιανά στα ρείκια.

Για το κυνήγι ο ζήλος μου εσβήστη - τάχα δειλία;
Τα κυνηγόσκυλα και τα γεράκια αντιπαθούσα.
Τ' άλογο δεν πλησίαζα στη λαβωμένη λεία
Μα κλέφτες, σπιούνους και τραμπούκους τιμωρούσα.

Θωρούσα τα καζάντια μας μέρα τη μέρα,
Ξέφτια που μου γινόντουσαν ντροπή και σιχαμός,
Και στα ποτάμια τη βρωμιά ξέπλενα και τη λέρα
Στ' αφέγγαρα της νύχτας σκότη σαν τρελός.

Ένιωθα, όσο μου το νου μαράζωνε η πλήξη,
Πως ξέκοβα απ' του σπιτιού μου τις δουλειές.
Με τους ανθρώπους γύρω μου είχα ξεσμίξει,
Και στα βιβλία κρύφτηκα πίσω απ' τις γραμμές.

Για γνώση άπληστος ο νους, αράχνης μοιάζει,
Που όλα τ' αδράχνει : ενέργεια και ραστώνη.
Δεν είναι άχρηστη η ευφυία όπού λιμνάζει;
Μη κι η αντίφαση το στοχασμό δεν ματαιώνει;

Δεσμούς με φίλους έκοβα κι αποτραβιόμουν.
Της Αριάδνης η κλωστή μια κασκαρίκα
«Να ζει κανείς ή να μη ζει» αναρωτιόμουν
Μα την απάντηση στο δίλημμα δεν βρήκα.

Μια θάλασσα απλώνεται η θλίψη ως πέρα.
Αντιστεκόμαστε μα την ομίχλη κοσκινάμε.
Κι' όλο διυλίζουμε μαζί θολό νερό κι' αγέρα,
Του γρίφου ανόητα τη λύση αποζητάμε.

Άκουσα του γονιού μου τη φωνή σα με καλούσε.
Την ακολούθησα μα δισταγμοί με τυραννούσαν.
Βουνό η σύγχυση που κατά πάνω με τραβούσε,
Ενώ της σάρκας τα φτερά στο χώμα με βυθούσαν.

Σε κράμ' αδύναμο έλιωνα αργά μες στο καμίνι,
Κι' ίσα που κρύωνε αποσκορπούσε σαν αλάτι.
Κι όπως οι άλλοι αίμα έχυσα και σαν εκείνοι
Δεν μπόρεσα στο γδικιωμό να στρέψω πλάτη.

Μια τελευταία αναλαμπή πριν τον χαμό μου!
Αχ Οφηλία! Άγουρο φρούτο το κορμί θα λιώσει...
Είμαι φονιάς και δε λογάω πια τον εαυτό μου
Καλύτερο απ' αυτόν που' χω σκοτώσει.

Εγώ 'μαι ο Άμλετ που το άδικο απεχθανόμουν!
Και που δυάρα δεν έδινα για της Δανίας το στέμμα!
Κι' όμως με κατηγόρησαν για δόξα πως κοπτόμουν.
Του θρόνου τους αντίζηλους πως έπνιξα στο αίμα.

Ω πόσο φέρνει η έλλαμψη στην τρέλα - αν θες!
Ο θάνατος στη κούνια μας λοξά κοιτάζει.
Κι' όσο εμείς γυρεύουμε λύσεις απατηλές
Το ερώτημα αθέατο σκληρά σαρκάζει.

απόδοση : Δημήτρης Νικηφόρου

Βλαδίμηρος Βισότσκι (θέατρο Ταγκάνκα, Μόσχα, 1971, σε σκηνοθεσία του Γιούρι Λιουμπίμοφ)

Βλαντίμιρ Βισότσκι (Влади́мир Семёнович Высо́цкий, 25 Ιανουαρίου, 1938 – 25 Ιουλίου 1980) ήταν Ρώσος ηθοποιός του κινηματογράφου, ποιητής, και μουσικός. Γιος στρατιωτικού, γεννήθηκε στη Μόσχα. Το 1969 παντρεύτηκε με την επίσης ηθοποιό Μαρίνα Βλαντή.

Πηγή:https://www.facebook.com/dimitris.houndimi/posts/1267290956762588