- Η αλλοτρίωση της ανθρωπότητας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που την κάνει να βιώνει την ίδια της την καταστροφή σαν αισθητική απόλαυση.
Ευτυχία είναι το να μπορείς να έχεις επίγνωση του εαυτού σου δίχως τρόμο.
| Μονόδρομος | μτφρ.: Νέλλη Ανδρικοπούλου | εκδόσεις Άγρα |
Δεν υπάρχει μνημείο πολιτισμού που δεν αποτελεί συγχρόνως και μνημείο βαρβαρότητας
(Περιγραφή του Baudelaire για τον Constantin Guys: «Τούτος εδώ είναι σκυμμένος πάνω στο τραπέζι του, ρίχνοντας πάνω σ ένα φύλλο χαρτί το ίδιο το βλέμμα που μόλις πριν είχε προσηλωμένο στα πράγματα, ξιφομαχώντας με το μολύβι, την πένα, το πινέλο του, κάνοντας το νερό να αναπηδά από το ποτήρι στο ταβάνι, σφουγγίζοντας την πένα πάνω στο πουκάμισό του, βιαστικός, βίαιος κι ενεργητικός, σαν να φοβόταν μήπως του ξεφύγουν οι εικόνες, εριστικός παρότι μόνος, και σαν να πάλευε με τον εαυτό του. » Walter Benjamin, Baudelaire, μτφ Γιώργος Γκουζουλης-Κώστας Λιβιεράτος, εκδ. Αλεξάνδρεια.
Παίζοντας κρυφτό, έμαθα τι πραγματικά υπάρχει σ' αυτό.
Αυτός που με ανακάλυπτε μπορούσε να με κάνει πετρωμένο είδωλο... να με καταδικάσει να μείνω για πάντα ένα φάντασμα... να με κλειδώσει για μια ολόκληρη ζωή μέσα στη βαριά πόρτα...
Γι' αυτό με μια μεγάλη κραυγή έκανα τον δαίμονα που με μεταμόρφωνε να το βάλει στα πόδια τη στιγμή που με έβρισκε αυτός που με έψαχνε - ναι δεν περίμενα λεπτό και τον αιφνιδίαζα...
Μόνο αυτός που τον κρεμάνε καταλαβαίνει τι πραγματικά σημαίνει ξύλο και σχοινί ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου