Μονάχος περπατάει στη βροχή, φτάνει σπίτι του,
τινάζει τ' αδιάβροχο στο διάδρομο, το κρεμάει στην κρεμάστρα,
ανεβαίνει τη σκάλα, στέκεται μπρος στο παράθυρο,
κοιτάζει τη βροχή πίσω απ' τα τζάμια, θυμάται
τα παλιά σκουριασμένα κλειδιά στον πάγκο του υπογείου,
θυμάται πως ποτέ δε βρέχει μέσα στον καθρέφτη
και πως δεν έχει καμιά σημασία που βρέχει ή που δε βρέχει.
Το σώμα πια των γυναικών είναι γκρίζο με μαύρες ραβδώσεις.
Χειρονομίες 1969-1970.
Πηγή: Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, 1ος Τόμος, Κέδρος 1998
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου