Γεώργιος Δροσίνης -Τί λοιπόν;

Τί λοιπόν, τῆς ζωῆς μας τὸ σύνορο

θὰ τὸ δείχνει ἕνα ὀρθὸ κυπαρίσσι;

Κι ἀπ' ὅ,τι εἴδαμε, ἀκούσαμε, ἀγγίξαμε

τάφου γῆ θὰ μᾶς ἔχει χωρίσει;

Ὅ,τι ἀγγίζουμε, ἀκοῦμε καὶ βλέπουμε,

τοῦτο μόνο Ζωή μας τὸ λέμε;

Κι αὐτὸ τρέμουμε μήπως τὸ χάσουμε

καὶ χαμένο στοὺς τάφους τὸ κλαῖμε;

Σ' ὅ,τι ἀγγίζουμε, ἀκοῦμε καὶ βλέπουμε

τῆς ζωῆς μας ὁ κόσμος τελειώνει;

Τίποτε ἄλλο; Στερνό μας ἀπόρριμα

τὸ κορμὶ ποὺ σκορπιέται καὶ λιώνει;

Κάτι ἀνέγγιχτο, ἀνάκουστο, ἀθώρητο

μήπως κάτω ἀπ' τοὺς τάφους ἀνθίζει

κι ὅ,τι μέσα μας κρύβεται ἀγνώριστο

μήπως πέρ' ἀπ' τὸ θάνατο ἀρχίζει;

Μήπως ὅ,τι θαρροῦμε βασίλεμα

γλυκοχάραμ' αὐγῆς εἶναι πέρα

κι ἀντὶ νά 'ρθει μιὰ νύχτ' ἀξημέρωτη

ξημερώνει μι' ἀβράδιαστη μέρα;

Μήπως εἶν' ἡ ἀλήθεια στὸ θάνατο

κι ἡ ζωὴ μήπως κρύβει τὴν πλάνη;

Ὅ,τι λέμε πὼς ζεῖ μήπως πέθανε

κι εἶν' ἀθάνατο ὅ,τι ἔχει πεθάνει;