Αργύρης Χιόνης, Από τα τέρατα

 ε΄

Είμαστε καραμέλες

Πάνω στης αιωνιότητας τη γλώσσα

Λειώνουμε και τελειώνουμε

Μέσα στο σκοτεινό της καταπιώνα.

στ΄

Είμαστε σαν το γρασίδι των δημόσιων κήπων

Κάθε τόσο μας κουρεύουν σύρριζα τη σκέψη

Χάριν συμμετρίας.

ζ

Άν τα μαλλιά δεν παίρναν δύναμη

Άπ΄το κορμί μας μα του δίναν

Θα΄τανε ρίζες κι εμείς θα΄μασταν

Δέντρα αντεστραμμένα

Θά΄μασταν κάτι

Τώρα δεν είμαστε άλλο από μια θέληση

Να΄μαστε κάτι.

***

ιδ’

Έχετε ένα σπίτι που περιέχει το σώμα σας

Έχετε ένα σώμα που περιέχει την ανάγκη για σπίτι

Έχετε μια ανάγκη για σώμα.

Έχετε έναν κώλο στο σχήμα της πολυθρόνας σας

Έχετε μια ψυχή στο σχήμα του κώλου σας

Καθόσαστε αναπαυτικά στην ψυχή σας

Έχετε ένα κεφάλι που χωράει το καπέλο σας

Έχετε σκέψεις που χωρούν στο κεφάλι σας

Έχετε μόνο τέτοιες σκέψεις

Είσαστε ανυποψίαστοι και ωραίοι σαν παιδιά

Γνήσια παιδιά ενός θεού που πλάσατε κάποτε

Κι από τότε σας πλάθει

Κατ΄εικόνα και ομοίωσίν σας.

Κι είσαστε δίκαιοι:

Αγαπάτε μόνο όταν πρέπει

Σκοτώνετε μόνο όταν πρέπει

Εγώ ένας του είδους σας αλλά εκφυλισμένος

Ένας ανεπίδεκτος δικαιοσύνης.

Πάντα σας αγαπώ

Και πάντα σας σκοτώνω.

Αναδημοσίευση από:

https://tokoskino.me/2012/02/03/%CE%B1%CF%81%CE%B3%CF%8D%CF%81%CE%B7%CF%82-%CF%87%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B1/