Αργύρης Χιόνης - Τέρατα (αποσπάσματα)

 α’

Τα κόκαλά μας είναι κάτι

Πίφερα φλάουτα φλογέρες που ένας

Κακός Θεός τά ’φραξε με μεδούλι

Τά ‘θαψε κάτω από στρώματα πολλά

Σάρκας και λίπους κι είναι

Μια θλίψη τώρα τ’ άκουσμα των ήχων

Που βγαίνουν απ ‘ τα πλαδαρά κορμιά μας

Μια θλίψη ανυπόφορη όταν ξέρεις

Πώς μέσα μας βαθιά υπάρχει τόση

Πνιγμένη μουσική

β’

Βλέφαρα δεν έχουνε τα μάτια μας

Κοιτάμε κοιτάμε αδιάκοπα κοιτάμε

Ακόμα κι όταν τίποτα δε βλέπουμε

Ήχο δεν έχουν τα λαρύγγια μας

Μιλάμε αδιάκοπα τα χείλια μας κουνάμε

Λαλιά καμιά δε βγαίνει απ’ το στόμα μας

Είμαστε ψάρια δίποδα σε τούτο τον επίγειο βυθό

γ’

Μονάχα ένα κελύφι διαχωρίζει

Το μέσα μας κενό από το έξω

Ένα διάφανο κελύφι μια μεμβράνη

Για να μας ξεχωρίσεις πρέπει

Το μάτι σου πολύ ασκημένο νά ‘ναι

ε΄

Είμαστε καραμέλες

Πάνω στης αιωνιότητας τη γλώσσα

Λειώνουμε και τελειώνουμε

Μέσα στο σκοτεινό της καταπιώνα.

στ΄

Είμαστε σαν το γρασίδι των δημόσιων κήπων

Κάθε τόσο μας κουρεύουν σύρριζα τη σκέψη

Χάριν συμμετρίας.

ζ

Αν τα μαλλιά δεν παίρναν δύναμη

Απ' το κορμί μας μα του δίναν

Θα 'τανε ρίζες κι εμείς θα 'μασταν

Δέντρα αντεστραμμένα

Θα 'μασταν κάτι

Τώρα δεν είμαστε άλλο από μια θέληση

Να 'μαστε κάτι.

***

ι’

Μέσα στο έγκλημα νιώθω όπως το ψάρι στο νερό
Όπως ο αστός μες στο κοστούμι του
Σκοτώνω αδιάκοπα σκοτώνω μόνο και μόνο
Για τη χαρά του σκοτωμού χωρίς αιτία
Χωρίς λογική μίσος εκδίκηση η πείνα
Σφαγές παράλογες όπως της χορτασμένης τίγρης

Τα πτώματα τα παραχώνω βέβαια σε μέρος σίγουρο
Μες στο κεφάλι μες στο στήθος μου είμ’ ένα
Νεκροταφείο κινητό θυμάτων
Ένας ‘Αδης σκοτεινός την είσοδό μου
Φυλάει ακοίμητο ένα γέλιο-Κέρβερος

ιδ’

Έχετε ένα σπίτι που περιέχει το σώμα σας

Έχετε ένα σώμα που περιέχει την ανάγκη για σπίτι

Έχετε μια ανάγκη για σώμα.

Έχετε έναν κώλο στο σχήμα της πολυθρόνας σας

Έχετε μια ψυχή στο σχήμα του κώλου σας

Καθόσαστε αναπαυτικά στην ψυχή σας

Έχετε ένα κεφάλι που χωράει το καπέλο σας

Έχετε σκέψεις που χωρούν στο κεφάλι σας

Έχετε μόνο τέτοιες σκέψεις

Είσαστε ανυποψίαστοι και ωραίοι σαν παιδιά

Γνήσια παιδιά ενός θεού που πλάσατε κάποτε

Κι από τότε σας πλάθει

Κατ΄εικόνα και ομοίωσίν σας.

Κι είσαστε δίκαιοι:

Αγαπάτε μόνο όταν πρέπει

Σκοτώνετε μόνο όταν πρέπει

Εγώ ένας του είδους σας αλλά εκφυλισμένος

Ένας ανεπίδεκτος δικαιοσύνης.

Πάντα σας αγαπώ

Και πάντα σας σκοτώνω.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Θεσσαλονίκης Τραμ – Ένα Όχημα, τεύχος 8, Μάρτης 1978, Δεύτερη Διαδρομή.