Ο ποιητής που δε γράφει πια ερωτικά ποιήματα
τάχα ονειρεύεται;
Μπορεί να ταιριάξει ματαιόδοξες λέξεις
σαν έλκηθρα στο χιόνι της μοναξιάς;
Είναι λεπτό το ζήτημα.
Ιδίως όταν τα χρόνια δεν σου κάνουν δώρα
με περιτύλιγμα τον αρωματισμένο άνεμο,
αλλά φεύγουν σφραγισμένα
με το βουλοκέρι των νεκρών !
Μπορεί όμως ο ποιητής, που δε γράφει πια ερωτικά ποιήματα,
ν’ αναζητήσει μια κοινωνική έπαλξη,
για να ξαναπολεμήσει χωρίς αιτία;
Είναι δύσκολο
γιατί ο ποιητής, που δε γράφει πια ερωτικά ποιήματα,
δε γράφει ούτε για το θάνατο.
Γιώργος Παναγουλόπουλος(Πύργος Ηλείας 1927- Νέα Σμύρνη 2009)
Από τη συλλογή: Κεριά Θυέλλης, 1999.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου