Τότε, ύψωσε το βλέμμα. Η Νανά είχε απορροφηθεί θαυμάζοντας το είδωλό της. Λύγιζε το λαιμό της, για να κοιτάξει προσεκτικά στον καθρέφτη ένα μικρό καφετί σημάδι που είχε πάνω απ' τον δεξιό γοφό· και το άγγιζε με την άκρη των δακτύλων, το πίεζε σκύβοντας ακόμα περισσότερο, βρίσκοντας το μάλλον αστείο και χαριτωμένο, εκεί που ήταν. Έπειτα, εξέτασε και άλλα σημεία του σώματός της, διασκεδάζοντας με αυτό που έκανε, έχοντας την διεστραμμένη αυτή περιέργεια του μικρού παιδιού. Η θέα του κορμιού της τής έκανε πάντοτε μεγάλη εντύπωση: είχε το ίδιο αυτό έκπληκτο και εκστατικό ύφος του κοριτσιού που ανακαλύπτει την εφηβεία της. Άπλωσε αργά τα χέρια για να ξεδιπλώσει όλο της τον κορμό της παχουλής Αφροδίτης, λύγισε τη μέση, κοιτάχτηκε από μπρος κι από πίσω, στάθηκε ιδιαίτερα στο περίγραμμα του στήθους της, στις ανοιχτές καμπύλες των γοφών της. Και κατέληξε να βρίσκει ευχαρίστηση σ' ένα περίεργο παιχνίδι: με τα γόνατά της ανοιχτά κουνούσε δεξιά αριστερά τη μέση της, με το συνεχόμενο λίκνισμα της ανατολίτισσας που χορεύει το χορό της κοιλιάς.
Émile Zola ( Παρίσι 2 Απριλίου 1840 – 29 Σεπτεμβρίου 1902)
Πηγή: Εμίλ Ζολά, Νανά, Μετάφραση: Κυριακή Χρα. Αθήνα: Χ.Κ. Τεγόπουλος Α.Ε. 2007, σ.175.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου