Να πεθαίνουμε έτσι,
Όπως παλιά τον είδα να πεθαίνει,
τον φίλο, που βλέμματα και λάμψεις
θεϊκές έριχνε πάνω στη σκοτεινή νεότητά μου:
ζωηρός και βαθύς,
ένας χορευτής μέσα στη μάχη,
ο πιο χαρούμενος απ’ όλους τους πολεμιστές,
ο σοβαρότερος απ’ όλους τους νικητές,
πάνω στη μοίρα του στήνοντας μια μοίρα,
σκληρός, στοχαστικός, προβλεπτικός:
τρέμοντας που νικούσε,
αλλαλάζοντας που πεθαίνοντας νικούσε:
προστάζοντας την ώρα που πέθαινε,
και πρόσταξε να τον αφανίσουν…
Να πεθαίνουμε έτσι,
Όπως παλιά τον είδα να πεθαίνει:
νικώντας, αφανίζοντας…
Friedrich Wilhelm Nietzsche / 1861
(Μετάφραση Άρης Δικταίος 1982)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου