Γιώργος Μ. Οικονόμου - Από καιρούς αλλότριους

Αυτή η βροχή

έρχεται απ’ τους αποχαιρετισμούς

και τ’ άστεγα πουλιά.

Από καιρούς αλλότριους κατεβαίνει.

Έρχεται

μ’ ένα βιολί που δεν έχει ήχο,

με μια ορχήστρα που δεν έχει όργανα,

μ’ ένα τύμπανο σπασμένο

για να τραγουδήσει.

Πέφτει επίμονα,

απόγευμα της Κυριακής,

σαν λιτανεία και προσευχή

χωρίς παραλήπτη.

Αυτή η βροχή

απ’ τ’ ουρανού το κοιμητήριο

πάνω στης γης το λυγισμένο χώμα πέφτει,

νερό πικρό,

νερό της λήθης,

της μνήμης οδηγός

που τώρα παγωμένη ταξιδεύει.

Πέφτει σκεφτική

στους δρόμους που δεν έχουν όνομα,

σαν μαύρη μουσική

που την απουσία δοξολογεί

κι επίσημα γιορτάζει.

Αυτή η βροχή

περνάει κρυφά τις χαραμάδες

και τα κλειστά παράθυρα

και την Αχερουσία λίμνη

ακίνητη και σκοτεινή τη ζωγραφίζει.

Αυτή η βροχή

είναι του Φαίνιππου

που το τελευταίο νόμισμα

σφιχτά στα δόντια του κρατάει.

Του Παρισιάδη είναι

που στη βυθισμένη όχθη

γονατιστός τον πορθμέα παρακαλεί

στη λέμβο του να τον επάρει.

Πέφτει

από λιμάνια ξεχασμένα του Βορρά.

Του Νότου κατάρτια βυθισμένα.

Παράξενη.

ντυμένη νύμφη-προπομπός,

δίχως φόρεμα λευκό και στεφάνι.

Ιέρεια εξαγνισμών κρυφών,

από στάχτη και λιβάνι.

Πέφτει

μ’ ένα καράβι πειρατές τυφλούς.

Μ’ ένα σφαγμένο κόκορα χωρίς λειρί,

που επιμένει όρθιος

την πεθαμένη αυγή να προαναγγέλλει.

Αυτή η Βροχή

ας με λυπηθεί

που δεν μπορώ να δω το χρώμα της.

Ας με λυπηθεί

που δεν μπορώ ν’ ακούσω τη φωνή της.

Ας με λυπηθεί

που δεν μπορώ να καταλάβω το νόημα της.

Γιώργος Μ. Οικονόμου

*Ίσως το τελευταίο ποίημα του ποιητή που έφυγε το 2012 από τη ζωή. Δημοσιεύτηκε στο τεύχος 11 του περιοδικού «Φηγός».