Η μοναξιά σου: Μια θάλασσα πού απλώνεται σαν λάδι.
Σαν τά υγρά τά μάτια τού πατέρα μου το βράδυ.
Κριτής απ’ το πρωί ο ήλιος. Αβρός σα χάδι.
Λάμνεις και τά κουπιά από μάρμαρο , από μνήμα.
Πυκνός σάν όνειρο ο κόσμος .Αντιλαλος
πού φέρνει ο άνεμος ο μακρινός. Χειμέριο κύμα
από την Κέρκυρα έως την Ρόδο. Η ενδοχώρα ανάμεσα.
Η θάλασσα η μυριστική θυμίαμα για μιά θυσία
και κρίμα. Ελλάδα εικοστός πρώτος αιώνας.
Την λύπη του φοράει στο σώμα ο χειμώνας
πού θέλει νά ξεχνάει ότι είναι εφήμερο.
Ξεχνάει τις πληγές, την Ιστορία ,θηρίο ανήμερο
Σαρώνεται η γη από τον Μπάτη.
Με την καρδιά του ακροβάτη
τό αίμα μου το σπέρμα μου ποτίζει ο θέρος.
Πάνω απέραντος ο ουρανός. Αιώνιος έρως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου