Από το φως τη λεπίδα του μόνο δε βλέπεις
γιατί αλλιώς θα κοπεί η αλήθεια απ’ τον ίσκιο της,
το παραμύθι.
Το φως κρατά μαχαίρι
σαν ξερακιανή γριά που βγήκε να μαζέψει χόρτα
και τόσο μπλέχτηκαν μέχρι τη μέση οι ρίζες του θανάτου της
που η ψυχή για να ξεφύγει
λαχανιασμένη ανηφόρισε στ’ άσπρα μαλλιά
τα πόδια της μόλις να γλείφουν χνότα νεκρών.
Κάπως έτσι μια μέρα νυχτώνει.
Κι οι οικολόγοι πάντοτε συμβούλευαν:
«Απ’ το κουκούτσι του μυαλού σας
φυτέψτε μιαν ιδέα
οπωσδήποτε κάτι που να σαπίζει γρήγορα
στα σκουλήκια τουλάχιστον το δικαίωμα της ζωής
να μη στερήσουμε.»
Όταν λυγίζουν δυο γόνατα,
ανεβαίνουν αχνίζοντας τα λόγια της γης:
- Γονάτισε ήσυχα,
μη με λερώσεις με το αίμα σου.
Ι.Ν. Κυριαζής (1967)
Πηγή: Ι.Ν. Κυριαζής, Χρονοθύελλα (Ποιήματα 1992-2011), Αθήνα 2012,σ. 12.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου