Πιο πολύ κι απ' τα σπίτια που κατοικήσαμε,
Στέκουμε και κοιτάζουμε τ' αντικρινά σπίτια,
Καθώς τα ξαναβλέπουμε ύστερα από χρόνια.
Με τα καγκελωτά μπαλκόνια τους,
Με τα ξεθωριασμένα παραθυρόφυλλά τους.
Τυλιγμένα στη νέφωση του καιρού,
Έχουν κρατήσει ακόμα
Κάτι από τα παλιά μας βλέμματα.
Τις ατελεύτητες ώρες της συλλογής,
Τη μετέωρη βροχή στα σκοτεινά τους παράθυρα.
Και είναι σα ν' αναδίνουν ξανά
Τραγούδια ξεχασμένα από βραχνά ραδιόφωνα,
Μουσικές από μπάντες στρατιωτικές,
Που περνούσαν κι έσβηναν στο μάκρος του δρόμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου