Μίλτος Σαχτούρης - Ορυχείο

Σου γράφω γεμάτη τρόμο μέσα από μια στοά νυχτερινήφωτισμένη από μιαν ελάχιστη λάμπα σα δαχτυλήθραένα βαγόνι περνάει αποπάνω μου προσεχτικάψάχνει τις αποστάσεις του μη με χτυπήσει εγώ πάλι άλλοτε κάνω πως κοιμάμαι άλλοτεπως μαντάρω ένα ζευγάρι κάλτσες παλιέςγιατί έχουν όλα γύρω μου παράξενα παλιώσει Στο σπίτιχτες καθώς άνοιξα τη ντουλάπα έσβησε γίνηκεσκόνη μ’ όλα τα ρούχα της μαζίτα πιάτα σπάζουν μόλις κανείς τ’ αγγίξειφοβάμαι κι έχω κρύψει τα πιρούνια και τα μαχαίριατα μαλλιά μου έχουν γίνει κάτι σα στουπί το στόμα μου άσπρισε και με πονάειτα χέρια μου είναι πέτρινατα πόδια μου είναι ξύλιναμε τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρά παιδιάδεν ξέρω πώς γίνηκε και με φωνάζουν μάνα Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρέςόμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα χαρούμενα Να με θυμάσαι Παραλογαίς Lost Bodies - Ορυχείο (Ποίηση Μίλτος Σαχτούρης)