Δεν έχει πια τις πρώτες τις δυνάμεις του
κι ο ποιητής μαραίνεται
στα χέρια αυτού του κόσμου του αχάριστου.
Σταμάτησαν τα χρόνια του σαν τα ρολόγια
σε πτώση αεροπλάνου.
Τι να σώσει και τι να πει σε εποχές ατιμίας.
Τα δηλητήρια της τέχνης του είναι πια ξεθυμασμένα
όπως τα πένθη ανυπεράσπιστων θυμάτων.
Φίλτρα μιας νιότης και φλεγμονές ονείρων
σαν κοιμισμένες τσιγγάνες κάτω απ’ τη θάλασσα.
Κι όμως δικό του είναι και τον περιμένει
χρυσό και μαργαριταρένιο στασίδι στον Παράδεισο.
Από τη συλλογή: Η πόρτα της Πηνελόπης (2004) του Μάνου Ελευθερίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου