Σκέφτομαι πως ετούτη τη στιγμή
κανένας δε με σκέφτεται μέσα στο σύμπαν,
πως μόνο εγώ με σκέφτομαι,
και αν τώρα πέθαινα,
κανένας, ούτε ο εαυτός μου, δε θα με σκεφτόταν.
Κι εδώ αρχίζει η άβυσσος,
όπως όταν κοιμάμαι.
Είμαι το ίδιο μου το στήριγμα και μου το αφαιρώ.
Συμβάλλω στην επένδυση των πάντων με απουσία.
Ίσως αυτός να είν’ ο λόγος
που το να σκέφτεσαι έναν άνθρωπο
είναι σαν να τον σώζεις.
Roberto Juarroz, Κατακόρυφη ποίηση, μετ. Αργύρης Χιόνης, Εκδόσεις Τα τραμάκια, Θεσσαλονίκη, 1997.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου