Στη μέση να σπρώξω του σπιτιού
τραπέζι καρυδένιο
και τις καρέκλες αδειανές αραδιαστές στο πλάι;
να φέρω μες στη χούφτα μου το φως για τις λαμπάδες;
Κάποια στιγμή τον φέρανε.
Έλαμψε το μαντήλι του στα άσπρα γόνατά της
να ξενυχτά τον έρωτα
σφαγμένο
σαν φεγγάρι.
Δεν ήταν θέαμα αυτό για τα μικρά κορίτσια
γι' αυτό τ' απομακρύνανε
και περισσότερα
δεν είδαν.
Άκουγαν μόνο τις κραυγές - όχι του σκοτωμένου.
Δήμητρα Κουβάτα, Καθαρό οινόπνευμα, Μανδραγόρας 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου