Για κείνες τις μικρές αναστάσεις θα μιλώ
σε αίθουσες χειρουργείων,
σε χαμηλοτάβανα σχολειά,
σε στοές ανθρακορυχείων,
σε χούφτες που από καρφιά αιμορραγούν
μα σφίγγονται κι υψώνοντ' από περηφάνια.
Για κείνες τις μικρές αναστάσεις,
της ανεμώνης που σπάει την πέτρα και ανθίζει,
της ανασαιμιάς που επιμένει
σε βομβαρδισμένα σπιτιών κουφάρια,
του επαίτη που κόβει τη μπουκιά στα δυο
και με τ΄ αδέσποτο μοιράζεται,
του χεριού που απλώνεται
στον ναυαγό, στην πόρνη, στον εξαρτημένο,
του στόματος που λέει
«αγάντα αδερφέ μου και θ΄ αντέξουμε»
της αυλής που μοσχοβολάει ασβέστη
της τσιγγάνας που χορεύει στα λασπόνερα,
της καλημέρας,
της ελπίδας,
της συγγνώμης,
των παιδιάστικων βλεμμάτων,
του «σ΄ αγαπώ» που ψιθυρίζει ο ερωτευμένος.
Αυτών, που το φεγγάρι στη χάση του τ΄ αρπάζουν
και με ένα γέλιο τους το μετατρέπουν σε πανσέληνο.
Για κείνες τις μικρές αναστάσεις θα μιλώ,
που όσες σταυρώσεις κι αν προηγηθούν,
πάντα κι αλάνθαστα στην ώρα τους, θα φθάνουν.
Δευτερολογία, 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου