Emily Dicinson-Because I could not stop for Death

 479 [Τον Χάρο μιας και δεν περίμενα, δεν ήταν μπορετό –]

Τον Χάρο μιας και δεν περίμενα, δεν ήταν μπορετό –

Μ’ ανέμενε αυτός, πολύ ευγενικά –

Το Κάρο είχε μόνο Εμάς –

Και την Αθανασία.

Αργή πορεία κάναμε – δεν ήξερε από βία

Κι εγώ παράτησα

Τα έργα μου, τη σχόλη μου μαζί,

Για τη δική του Ευγένεια –

Απ’ το Σχολειό περάσαμε, εκεί που τα Παιδιά

Παλεύανε – στο Ρινγκ – μες στο Διάλειμμα

Περάσαμε Χωράφια Στάρι που Έντονα Κοιτούσε

Περάσαμε τον Ήλιο ενώ Έδυε

Aλλιώς ας πω – Μας πέρασε Αυτός –

Δροσοσταλίδες τράβαγαν το τρέμουλο, το Ψύχος –

Το μόνο φίνο ύφασμα, η απλή μου Νυχτικιά

Για Τούλι – η Εσάρπα μου μονάχα –

Σε Σπίτι σταματήσαμε που έμοιαζε

Μ’ εξόγκωμα στο Χώμα –

Αόρατη σχεδόν η Οροφή –

Η Κορωνίδα – μες στη Γη

Αιώνες – από τότε πέρασαν – κι ωστόσο

Από τη Μέρα μού φαίνεται πιο λίγο

Που πρώτα υπέθεσα πως των Αλόγων η Κεφαλή

Στρεφόταν στην Αιώνια προοπτική.

***

479 [Because I could not stop for Death –]

Because I could not stop for Death –

He kindly stopped for me –

The Carriage held but just Ourselves –

And Immortality.

We slowly drove – He knew no haste

And I had put away

My labor and my leisure too,

For His Civility –

We passed the School, where Children strove

At Recess – in the Ring –

We passed the Fields of Gazing Grain –

We passed the Setting Sun –

Or rather – He passed Us –

The Dews drew quivering and Chill –

For only Gossamer, my Gown –

My Tippet – only Tulle

We paused before a House that seemed

A Swelling of the Ground –

The Roof was scarcely visible –

The Cornice – in the Ground –

Since then – 'tis Centuries – and yet

Feels shorter than the Day

I first surmised the Horses' Heads

Were toward Eternity –

Mετάφραση:Αντώνης Μπαλασόπουλος