κῆνος δὲ παώθεις Ἀτρεΐδα[ν γάμω]
δαπτέτω πόλιν ὠς καὶ πεδὰ Μυρσ[ίλ]ω,
ἆς κ᾽ ἄμμε βόλλητ᾽ Ἄρευς ἐπὶ τεύχεα
τρόπην· ἐκ δὲ χόλω τῶδε λαθοίμεθ᾽ αὖ,
χαλάσσομεν δὲ τὰς θυμοβόρω λύας
ἐμφύλω τε μάχας, τάν τις Ὀλυμπίων
ἔνωρσε, δᾶμον μὲν εἰς ἀυάταν ἄγων
Φιττάκωι δὲ δίδοις κῦδος ἐπήρ[ατ]ον.
.....................................................................................................................................................................
στ.6-13
Εκείνος (=ο Πιττακός) που παντρεύτηκε κόρη από τη γενιά των Ατρειδών ας καταβροχθίζει τώρα την πόλη, όπως έκανε και παλιότερα μαζί με τον Μυρσίλο, ωσότου αποφασίσει ο Άρης να μας ξαναστρέψει στα όπλα· εύχομαι να λησμονήσουμε τον παλιό χόλο μας. Να χαλαρώσουμε τη διχόνοια που μας τρώει τα σωθικά μας και την εμφύλια διαμάχη, που κάποιος αθάνατος του Ολύμπου ξεσήκωσε ανάμεσά μας, αυτήν που στον λαό φέρνει καταστροφή και στον Πιττακό χαρίζει δόξα ζηλευτή.
Μετάφραση: Ι.Ν. Καζάζης (1947-2021)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου