Βαγγέλης Φίλος-Το χέρι

 Το χέρι

Στέκεται εκεί, καταντικρύ στη δύση. Βάφει ο ήλιος

πορτοκαλί τον ουρανό και της γελά, βάφει τα μάτια της.

— Το χέρι!

Ακουμπάει την ομορφιά της στην παιδική αμηχανία

και με κοιτά.

— Εγώ, μου λέει, και ο βασιλικός μου.

Γεμίζει αρώματα μεθυστικά η οθόνη μου.

— Θεέ και Κύριε! τι θέλω εγώ σ’ αυτόν τον μύθο;

Πίσω πατώ.

— Μην είσαι πλάνη των αισθήσεών μου; τη ρωτώ.

— Είμαι το όνειρό σου.

Λογχίζομαι.

— Όχι, δεν είναι ύπνος.

Με καλεί, ψάχνω να την αγγίξω, χάνεται, σβήνει το

φως.

— Το φεγγάρι! ηχεί η σκέψη μου στη νύχτα.

Δεν έχει αστέρια αυτή η μαύρη. Σκόρπιες πυγολαμπίδες μαρτυρούν την ύπαρξή μου.

— Πού πήγες;

Νιώθω την ανάσα της στον λαιμό μου, βυθίζομαι.

— Ποιο παρελθόν μου με καλεί;

Τρέχω στο πρώτο που μου υποδεικνύει το ένστικτο.

Είναι εκεί ένα αλώνι.

— Δεν είχα τέτοιο στα νιάτα μου, φωνάζω.

Κοιτώ καλά, δεν είναι αλώνι, είναι σκηνή προγονικού

θεάτρου.

— Ο κύκλος!

Γυρεύω στα τυφλά το κέντρο, νιώθω ένα χάδι τρυφερό, λυγίζω.

— Δεν είσαι εδώ, μου λέει η γνώριμη που ’μοιαζε με

φωνή, είσαι στο μέλλον.

— Πίσσα κι αυτό; ρωτώ με απόγνωση, έρχεται η

μέρα πίσω πάλι, κρυφός ο ζωοδότης χρυσίζει το σύννεφο.

Τη βλέπω να μου γελά.

— Εγώ και η γαρουφαλλιά μου, λέει.

Χύνεται μια ευτυχία παντού.

— Το χέρι!

Στηρίζει το θαύμα μου το χέρι.

Βαγγέλης Φίλος

Από το βιβλίο, Ολόριο, 2017