Ήταν και μια μικρή με άγουρα μυτερά βυζιά, και δυο φιλενάδες της κάνανε γούστο κάθε μεσημέρι να την κυνηγάνε, στ' αστεία τάχα για να της τα τσιμπάνε με το ζόρι ώσπου έκλαιγε το κορίτσι. μα κείνη που με τρέλανε σαν την είδα γυμνή ήτανε μια μαζώχτρα ξενικιά, πρόσφυγα. Αυτή ήταν μια κοπελούδα μικροπαντρεμένη ζωντοχήρα, με κάτι παράξενα ψιχαλιστά μάτια και τραγανα χείλια. Δεν ξέρω τ' είχε απάνω στα σουσούμια της αυτή η κοπέλα και με φρένιασε έτσι δα το κορμί της και το νάζι της. Μα από τη στιγμή που την είδα γδυτή, κοιμισμένος ήμουνα, ξύπνιος ήμουνα, δεν έβγαινε πια μες απ' τα μάτια μου. Δεν ήταν κορμί γυναίκας κείνο. Ήτανε φλογισμένη κόλαση.
[...]Ύστερα άναψε σαν την ξερή φτέρη. Άγκριζε σαν το θυμισμένο αγρίμι, δάγκωνε, σπαρταρούσε από κάτω μου σαν το ψάρι. Μα το σταυρό, τέτοιο λυσσάρικο θηλυκό δεν μου ξανάλαχε.
[...]Άναβα το τζάκι και την καμάρωνα ολόγδυτη κοντά στη φωτιά. Ε! Μα τέτοια κορμιά βρε παιδιά, μια φορά βγαίνουν από τα χέρια του Θεού. Κάθε γυναίκα είναι μια φορά θηλυκιά αυτή είναι χίλιες φορές. Απ΄ την κορφή ως τα νύχια ήτανε γεμάτη θηλυκάδες. Είχε, θυμάμαι, εδώ να πάνω στο μπούτι μια καφετιά βούλα. Η μάνα της, μου πε, τότες που την ειχε στην κοιλιά, έπιασε τηγάνι ανήμερα τ΄ Άγιου Συμνιού, και σαν το θυμήθηκε σκουπίστηκε τρομαγμένη στο μερί της. Και το κορίτσι της γεννήθηκε «σημνιωμένο» μ' αυτή τη δαχτυλιά. Αυτή η βούλα το λοιπόν με παλάβωνε.
Στράτης Μυριβήλης, Η Ζωή εν Τάφω
Πηγή: Φώτης Δημητρακόπουλος, Ο νεοελληνισμός στη λογοτεχνία, 19ος-20ός αι., εκδ . Επικαιρότητα , Αθήνα 1990, σ. 305-307.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου