Η ζωή, φίλοι, είναι βαρετή. Αυτό δεν πρέπει να το λέμε.
στο κάτω κάτω, ο ουρανός λάμπει, η απέραντη θάλασσα επιθυμεί,
εμείς οι ίδιοι λάμπουμε κι επιθυμούμε,
κι επιπλέον η μάνα μου σαν ήμουνα παιδί μου είπε
(επανειλημμένα) «Άμα ομολογείς ότι βαριέσαι
σημαίνει ότι δεν έχεις.
Ψυχικά Προσόντα.» Καταλήγω λοιπόν τώρα πως δεν έχω
ψυχικά προσόντα, αφού βαριέμαι του θανατά.
Οι άνθρωποι μου φέρνουν πλήξη,
η λογοτεχνία μου φέρνει πλήξη, κυρίως η υψηλή λογοτεχνία,
ο Χένρυ μου φέρνει πλήξη, με τα χάλια και τον κοιλόπονό του
ίδιος με τον αχιλλέα,
που λατρεύει τους ανθρώπους και την θαρραλέα τέχνη, που με πλήττει.
Και οι γαλήνιοι λόφοι, και το τζιν, σκέτη ανία
και με κάποιον τρόπο ένας σκύλος
που έχει φτάσει μαζί με την ουρά του αξιοσημείωτα μακριά
στα βουνά ή στην θάλασσα ή στον ουρανό, αφήνοντας
πίσω: εμένα, της ουράς κούνημα.
Στα βάθη της νύχτας ονειρεύτηκε αρετές υψηλότερες,
αποδεσμεύσεις, και πρόσωπα αγαπημένα,
σαν κι αυτά που τώρα τραγουδά πριν το ξημέρωμα.
Εύκολο δεν ήταν, μαθημένος σ’ αυτά τα πράγματα,
να εγκαταλείψει τον παλαιό κόσμο, αλλά προσπάθησε·
αιωνία η μνήμη, ρίξε ένα καλό κλάμα.
Συχωρεμένος να ‘ναι ο Ράνταλλ, που οι αυτοβασανισμοί σου
ούτε μιας στιγμής τα καλά δεν θα του φέρουν πίσω, συχωρεμένος να ‘ναι:
τώρα πια είναι μακαρίτης.
Ο πανικός έσβησε και καθώς ο πανικός έσβηνε
έσβησε και ο παλιός μου φίλος. Τραβάω για τη δύση
κι εγώ, κι εγώ, με κάποιον τρόπο.
Στις αίθουσες του τέλους θα ανταμώσουμε ξανά
θα του πω Ράνταλλ, θα μου πει Ερωτιάρη
και όλα θα είναι σαν και πρώτα
σαν τότε που αναζητούσαμε, ανάμεσα στα αγαπημένα πρόσωπα,
θέση περίοπτη και δεν μας ήταν αρκετό
θέλαμε κάτι παραπάνω.
και ποτέ ξανά δεν θα είναι. Οι θερμές καρδιές γίνονται κρύες,
η ορμή προς τα έξω ατονίζει,
ΟΝΕΙΡΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ 4
Γεμίζοντας το σφιχτό και υπέροχο κορμί της
κοτόπουλο με πάπρικα, με κοίταξε
δύο φορές.
Λιγοθυμώντας από ενδιαφέρον, κι εγώ την γούσταρα
και μόνο επειδή υπήρχε ο άντρας της και άλλοι τέσσερις άνθρωποι
βαστήχτηκα να μην χιμήξω πάνω της
ή να πέσω στα μικρά της πόδια και να κλάψω
«Είσαι η πιο φλογερή που εδώ και χρόνια νύχτα
έχουν απολαύσει τα θολωμένα μάτια
του Χένρυ, Μεγαλείο.» Συνέχισα
(απελπισμένος) το παγωτό κοκτέιλ – Ο Κύριος Κοκάλας: είναι γιομάτος,
ο ντουνιάς, από κορίτσια που τρώνε.
– Μαύρα μαλλιά, Λατίνα στην όψη, μάτια πετράδια
χαμηλωμένα… ο βλάχος στο πλάι της γλεντάει… Ποιο θαύμα
την κρατάει καθισμένη, εκεί πέρα;
Το εστιατόριο μέσʼ στην οχλοβοή. Δεν θα τη ένοιαζε κι ας ήταν και στον Άρη.
Που στράβωσε το πράγμα; Θα ʽπρεπε να υπάρχει ένας νόμος ενάντια
στον Χένρυ.
– Ο Κύριος Κοκάλας: υπάρχει.
ΟΝΕΙΡΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ 13
Θεός σχωρέσʼ τον Χένρυ. Έζησε σαν λιποτάκτης,
μʼ ένα μαλλί σαν άχυρο πάνω στην κεφαλή του
στην αρχή.
Ο Χένρυ δεν ήταν άνανδρος. Πολύ.
Ποτέ τίποτα δεν εγκατέλειψε• αντιθέτως
παρέμεινε, όταν πράγματα όπως ο οίκτος λιγόστευαν.
Ίσως λοιπόν ο Χένρυ να ήταν άνθρωπος.
Ας το ερευνήσουμε.
…Το κάναμε; Εντάξει.
Είναι ένας Αμερικανός άνθρωπος.
Είναι αλήθεια. Η κοπέλα μου κωλώνει.
Η πουτάνα μου πονάει. Έλα και γονάτισέ με, και δείξε μου τον δρόμο.
Ο θεός είναι ο εχθρός του Χένρυ. Έχουμε δουλειά να κάνουμε… Γιατί,
με ποια δουλειά πρέπει να ξεμπερδέψουμε.
Ένα στρίμωγμα.
Δεν πήγαινε άλλο. – Κύριε Κοκάλα,
Σαν κοιτάζω στον πορτοκαλί ουρανό,
Μου φαίνεσαι στρυφνός.
ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ
Ένας ακόμη παλιός φίλος, πολύ αργότερα,
στο Advocate στην τζαζ μου αφοσιωμένος
το έθεσε διαφορετικά:
την ονόμασε «ροπή καταραμένη» μου.
Θα σου βρυχηθώ επίσης λες να 'ταν κάποιο αρχάριο περιστέρι
τούτες οι σκοτιδιασμένες μέρες
μα ήμουν τόσο ανώριμος.
Δεν είχα αίσθηση όλων όσων ξεστόμιζα
και ό,τι είπα το είπα με ορμή και πνεύμα
το οποίο τσάκισε κάποιες χωρίς αμφιβολία σεμνότυφες και από μένα τώρα
απαλλαγμένες
ανθρώπινες οντότητες ποδεμένες.
Με την ντροπή μου στέκομαι.
ναι, στέκομαι όμως. Τις διαστροφές μου πάρε σαν να 'ναι
κάποια απ' τα χαρίσματά μου, αν βρεις κανένα.
Προβάλλω όπως ο Κοριολάνος με τις πληγές μου
για επιθεώρηση απ' τον όχλο.
Μονάχα που, αγαπητέ μου, για εκλογή καμιά δεν είμαι υποψήφιος
Δεν είμαι ο προικισμένος εγωμανιακός σύντροφος Ν. Μαίηλερ
Οι δυστυχίες του Ήρωα, του Αλεξάντερ.
Οι τρόμοι του Αγίου, -
μία χαρά νιώθουν οι περισσότεροι! Ο Θορώ είχε λάθος,
έκρινε από τον εαυτό του.
Όταν ασκόπως έπαιζα με κάθε σύζυγο αργότερα
στο Ανατολικό ακρογιάλι
ζητούσα ν' ανέβω σ' έναν άμβωνα και να εξομολογηθώ.
Κάντε με κομματάκια!
Έγραψε κάποτε ο Λίνκολν σ' έναν φίλο: «Το χείλι μου δαγκώνω και σιωπώ».
Μοιάζει να είναι ΣΚΟΤΑΔΙ συνέχεια.
Περπατάω με δυσκολία.
Μπορώ να θυμάμαι τι να λέω στο σεμινάριό μου
μα δεν ξέρω τι θέλω να κάνω.
Είπα κάποτε σ' ένα Τραγούδι: συνήθως είμαι κουρασμένος.
Το επαναλαμβάνω κι επαυξάνω.
Ξερνάω.
Κατέρρευσα σήμερα στην αργή κίνηση του Κ. 365.
Αναμφίβολα δεν νομίζω πως θα αντέξω για πολύ ακόμα.
Έγραψα: «Ίσως υπάρξουν φρίκες.»
Το επαυξάνω.
(Μου φαίνεται πως πήρε τα μικρά της στήθη μακριά.)
Είμαι ερωτευμένος με το εξαίσιο μωρό μου.
Σπίθες! Μέσ' στο σκοτάδι ΕΛΠΙΔΑ. και εξαφανίζεται.
Χαμένες τέχνες.
Εκμηδενίσεις.
Ουόλτ! Είμαστε στο ισόγειο,
ούτε κι εσύ δεν με ανακουφίζεις
μα παίζω το δικό σου ρίσκο αγαπημένε φίλε και μαζί σου πορεύομαι.
Δεν υπάρχουν ταιριάσματα
Ξεστόμισε, ο Πατέρας Του, μια λέξη
το κορίτσι παράτησε τον Χένρυ. Το Παρίσι πολύ θα της αρέσει
όπως άρεσε τόσες φορές σ’ εκείνον.
Τώρα έχει φτάσει, χθες ήταν που έφυγε. Κράτησα
της ξαδέρφης της το χέρι, εντελώς αθώα, σαν ανεβαίναμε στον πύργο.
Η ξαδελφή της είναι αν και σχεδόν αδύνατο πιο όμορφη από κείνη.
Σε όλο τον κόσμο καταγράφονται ποιότητες,
κι αυτή δεν είναι πράγματι μια θλιβερή σκέψη.
Σε όλο τον κόσμο.
Είναι Ιούνης, δόξα τω Θεώ, όταν ξεκαθαρίζει το πράγμα.
Κάποια μέρα όταν θα βγάλω την κάλτσα
το δέρμα μαζί της θα ξεκολλήσει
και αίμα θα τρέξει, απαίσιο στο πάτωμα
το αίμα που τρέχει μου θυμίζει την αγάπη μου
Λύκους που μπαινοβγαίνουν
πάρε τους λύκους, μα απ’ όλα το πιο τρομαχτικό
είναι σαν ονειρεύομαι τα μαλλιά της αγάπης μου και όλα
τα μπροστινά της δόντια είναι ψεύτικα
όπως ήταν οι αντί – ελπίδες μου.
ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ
Με πιάνουν σκέψεις, για την αυτοκτονία, και τον πατέρα μου.
Πίνω τόσο πολύ. Η γυναίκα μου με απειλεί με διαζύγιο.
Δεν θα με «γηροκομήσει». Δεν θα το «αντέξει».
Δεν τα βρίσκουμε.
Είναι μια ώρα μπροστά στην Ανατολή.
Να τηλεφωνούσα στη μητέρα στην Ουάσινγκτον,
μα θα μπορούσε να με βοηθήσει;
Κι όλη αυτή η ντροπή και η κολακεία μέσω ταχυδρομείου;
Μία σαν βράχος βάση αγάπης και φιλίας
μάλλον χρειάζεται για όλη αυτή την παγκόσμια τρέλα.
Ο Επίκτητος είναι από μια άποψη ο αγαπημένος μου φιλόσοφος.
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι έχουν πρόωρα πεθάνει.
Κάνω ακόμα σχέδια να πάω στο Μεξικό το καλοκαίρι.
Τα είδωλα των Τολτέκων! Το Τσιτσέν Ιτζά!
Ο Ντ. Χ. Λόρενς ξέφρενα το οραματίζεται.
Του Μάλκομ Λόουρυ το βιβλίο σαν κυκλοφόρησε
το δίδαξα στο Πρίστον.
Δεν παραιτούμαι εντελώς. Ίσως αυτό το απόγευμα διδάξω
το τρίτο ευαγγέλιο. Δεν το ‘χω αποφασίσει.
Καμιά φορά μου φαίνεται πως άλλοι έχουν
πιο εύκολες δουλειές και τις κάνουν χειρότερα.
Ας είναι, πρέπει να δουλεύουμε και να ονειρευόμαστε.
Ο Γκόγκολ ήταν ανίκανος, μου είπε κάποιος στο Πίτσμπουργκ.
Ρώτησα: σε τι ηλικία; Δεν μπόρεσαν να μου απαντήσουν.
Αυτό είναι ένα διαολεμένα σοβαρό ζήτημα.
Ο Ρέμπραντ ήταν νηφάλιος. Εκεί διαφέρουμε. Νηφάλιος.
Τρόμοι τον έπιασαν. Κι εμάς επίσης.
Την αυτοκτονία σκέφτομαι συνέχεια.
Καθώς φαίνεται εκείνος δεν την σκεφτόταν.
Λουκά θα διδάξω.
ετών 32; Ο Ρίτσαρντ και η Έλεν από ώρα ξαπλωμένοι,
η καλή μου σύζυγος από ώρα ξαπλωμένη.
Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να γδυθώ και να πέσω στο κρεβάτι,
βάζοντας στο βιβλίο τον σελιδοδείκτη, και να κοιμηθώ,
και να ξυπνήσω για ένα ωραίο ζεστό πρόγευμα.
Αντίκρυ στην ακτή ήταν ένα νησί, το P’ tit Manaan,
ο κάβος από του Ρίτσαρντ την πελούζα ήταν σχεδόν γκρεμός.
Παγιάδα στις τέσσερις τα χαράματα.
Δεν χρειάζονται παρά λίγα λεπτά για την μεγάλη απόφαση.
Μία συγκέντρωση στο εδώ και στο τώρα.
Ξαφνικά, όχι όπως ο Μπαχ,
και φριχτά, όχι όπως ο Μπαχ, μου πέρασε από το μυαλό
τη νύχτα εκείνη, αντί για τις ζεστές πυτζάμες,
να βγάλω όλα μου τα ρούχα
και να διασχίσω την κρύα νοτισμένη πελούζα και να πέσω απ’ τον κάβο
στο φοβερό νερό και για πάντα να περπατήσω
προς το νησί υποβρυχίως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου