Ρέα Γαλανάκη- Δυο γυναίκες, δυο θεές

 Δεν μιλούσατε πολύ στους άλλους, είναι γνωστό, όπως είναι γνωστό επίσης ότι μιλούσατε καμιά φορά με δυνατή φωνή στον εαυτό σας. Γι' αυτό το παραμιλητό σάς φοβόντουσαν όταν σας συναντούσαν, εκτός από μερικές γυναίκες ή παιδιά, και κάποιοι ανυποψίαστοι

- ανυποψίαστοι ότι ο εαυτός μπορεί καμιά φορά να γίνει ο πιο έγκυρος συνομιλητής του καθενός, είτε με δυνατή φωνή είτε βουβά γίνεται η κουβέντα. 

Και, όπως μαρτυρεί ο αδερφός σας, είχατε περάσει μήνες, χρόνια θεληματικής (ή μήπως αναγκαστικής;) σιωπής, όταν σας έκανε κουμάντο η νόσος. Ελάχιστες είναι οι φράσεις που σας αποδίδονται, από τρίτους πάντα, και οι πιο πολλές τους αφότου βγήκατε ξανά από τον βυθό στην τρικυμισμένη επιφάνεια της ζωής για να πάρετε ανάσα. Μετά την ανάληψη της μάνας.

Ένα παράδειγμα: ελάχιστα μιλήσατε ο ίδιος για τα χρόνια που περάσατε στην Κέρκυρα, σ' αυτήν τη μαύρη τρύπα που κόντεψε κυριολεκτικά να σας ρουφήξει. Μια φορά σας ρώτησε η Ειρήνη, στην Αθήνα, πώς τα περνούσατε εκεί μέσα, κι εσείς της αποκριθήκατε: "Τί να κάνουμε, παιδί μου; Μας βάζαν και κουβαλούσαμε νερό με το κοφίνι".

Πηγή: Αθηνά βοσκοπούλα