Ευαγγελία Βενιζελέα-Πέντε Ποιήματα

 

Αναμονή

Ονειρεύομαι πως αναρριχώμαι από χοάνες υπόγειες
διακλαδιζόμενες σε διαδρομές
αδιέξοδες
που ολοένα στενεύουν
δεν χωράω μέσα τους
με σφίγγουν
και λίγο πριν συμβεί η ασφυξία
λυγμικά επανέρχομαι στη ρουφήχτρα
της εμπλοκής μου

σκάβω τρύπα
μπαίνω
πέφτω
σε χειμερία νάρκη

θα ξυπνήσω άνοιξη
να ξεχυθώ με την εκπυρσοκρότηση

Αγκάθια

Ξυπόλητη πατώ
στις αγκαθωτές λέξεις
που ξεπετάγονται αφρίζοντας από το στόμα σου
οι πατούσες μου ερεθισμένες
απομακρύνονται από κοντά σου


τις γλείφω
δεν θέλουν να γιατρευτούν
ζητούν τον αίτιο
να βγάλει τα αγκάθια
να τις αλείψει βάλσαμο
να στρώσει απαλό χαλί
με λόγια της αγάπης

Άφεγγα

Ως ερωμένη του φωτός
απολάμβανα συνεχείς λάμψεις

με μέτια ηλιόλουστα

Μετά

αρρώστησαν τα μάτια μου

κρύφτηκα

υποψιαζόμουν

το λαμπύρισμα της θάλασσας

τη γυαλάδα της βροχής

Στα άφεγγα χτενίζομαι

Πίκρα

Κάθε μέρα

μετατοπίζει τις καρέκλες

της μοναξιάς

κάθε μέρα

ανιγοκλείνει τα συρτάρια

της μνήμης

καίγεται ξανά

η καμένη γη

αποκαΐδια οργής αιωρούνται

που δεν ήταν αλλιώς

τα μάτια μισόκλειστα

θολώνει ο χρόνος

κάθε βράδυ

πλένει τα πλυμένα

Αφή

Απροετοίμαστη
δέχτηκα
τη χειραψία της πλατιάς παλάμης
κλείστηκα μια στιγμή στο σώμα σου
ένας νοτιάς
φύσηξε
και γέμισε τους δρόμους
άνθη
πορτοκαλιάς

Ευαγγελία Βενιζελέα,  Όταν το Μ γίνεται Π, Αθήνα: Μανδραγόρας 2020.