Το φεγγάρι ψηλά πάνω απ’ την πόλη ξαπλώνει,
Τα γέρικα κτίρια ονειροπολούν . . .
Η φωνή σας ψυχρή μακρινή αντηχεί:
- - «Νυστάζω. Αντίο».
Φίλοι ήμασταν ή μήπως εχθροί;
Σύντομη ήταν η χειραψία,
Πνιχτά ηχούσαν στο λιθόστρωτο τα βήματα
Στου μακριού φορέματος το θρόισμα.
Κάτι έλαμψε, - η γνωστή θλίψη,
- - Της παλιάς μελαγχολίας οι μαρμαρυγές . . .
Νυστάζετε; Κοιμηθείτε λοιπόν, κι ας είναι
Τα όνειρα σας όμορφα·
Τον γλυκό σας νυσταγμό
Ας μην ενοχλήσει η ανάλυση της άρρωστης.
Μπορεί στη ζωή να επιλέξατε της ηρεμίας
Το δρόμο από εκείνο του βασάνου.
Μπορεί το κύμα να μην σας πιάσει,
Να μη σας τσακίσουν οι γήινοι πειρασμοί, - - -
Είναι θολός σε τούτη την ομίχλη
Ο στόχος, κι οι δρόμοι τόσο διαφορετικοί!
Ο ύπνος γενναία τα βάσανα διώχνει
Επιδιώξεις δεν έχουν οι κοιμισμένοι,
Ούτε κι ελπίδες φωτεινές,
Την αναγέννηση δεν βλέπουν,
Δε χάνονται για τα όνειρα του νου, - -
Της θύελλας – ήρωες αντάξιοι!
Στη μάχη θα ριχτώ και θα κλαίω, εσείς όμως
Κοιμηθείτε ήσυχος!
~
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
Πηγή: https://samizdatproject.blogspot.com/2012/12/blog-post_22.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου