Σ’ ένα φτηνό μπαρ καθισμένος
Στους Πενήντα Δύο Δρόμους
Αβέβαιος και φοβισμένος
Καθώς οι έξυπνες ελπίδες σβήνουν
Μιας ευτελούς κι ανέντιμης
Δεκαετίας. Kύματα οργής και φόβου
Στις φωτισμένες και τις σκοτεινές
Χώρες της γης, τις ιδιωτικές
Ζωές μας τυραννώντας. Οσμή
Θανάτου απερίγραπτη χτυπά
Του Σεπτεμβρίου αυτή τη νύχτα.
[…]
Το μόνο που έχω είναι μια φωνή
Να φανερώσω το σκεπασμένο ψέμα,
Το ψέμα το ρομαντικό στο νου
Του κάθε ηδονικού ανθρώπου,
Μα και της Εξουσίας το ψέμα
Που ψηλαφούν τα κτίριά της τον ουρανό∙
Αυτό που λέμε Κράτος δεν υπάρχει
Κι ούτε μπορεί κανείς να υπάρχει μόνος̇
Η πείνα δεν αφήνει επιλογές
Στον πολίτη ή στον αστυνόμο̇
Πρέπει ν’ αγαπάμε ο ένας τον άλλο ή να πεθάνουμε.
Ανυπεράσπιστος κάτω απ’ τη νύχτα
Ο κόσμος μας μένει ναρκωμένος̇
Όμως παντού είναι σπαρμένος
Με ειρωνικές κηλίδες από φως
Που αστράφτουν κει που οι Δίκαιοι
Δίνουν και παίρνουν τα μηνύματά τους.
Μακάρι, σαν κι αυτούς πλασμένος
Μόνο από Έρωτα και σκόνη,
Πολιορκημένος απ’ την ίδια αυτή
Απελπισία και άρνηση,
N’ ανάψω μία φλόγα από κατάφαση.
Οι πρώτοι και οι δύο τελευταίες στροφές του ποιήματος
– W. H. Auden
Μετάφραση: Ερρίκος Σοφράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου