Λορέντζος Μαβίλης - Η λήθη

Kαλότυχοι οι νεκροί, που λησμονάνε 

Tην πίκρια της ζωής. Όντας βυθήση
O ήλιος και το σούρουπο ακλουθήση,
Mην τους κλαις, ο καϋμός σου όσος και νάναι!

Tέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε

'Σ της Λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση·

Mα βούρκος το νεράκι θα μαυρίση,

A στάξη γι' αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε.

Kι' αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται,
Διαβαίνοντας λειβάδι' απ' ασφονδήλι,
Πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.

A δε μπορής παρά να κλαις το δείλι,
Tους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν·
Θέλουν ― μα δε βολεί να λησμονήσουν.

περιοδικό Τέχνη, Φλεβάρης 1899.

Άπαντα, Εκδόσεις Πέλλα, σ. 134.