Τα κύματα καταβροχθίζουν τα πλεούμενα, αλλά τα ίδια δεν ναυαγούν ποτέ. Όπως δηλαδή οι ερωτικές αγωνίες φθείρουν τους ανθρώπους, χωρίς οι ίδιες να παθαίνουν ανά τους αιώνες το παραμικρό. Γι' αυτό τα βάσανα της ζωής, τα βάσανα του ίμερου (μπορεί να) μοιάζουν με παιδικά καμώματα. Με μόνη πρϋπόθεση βέβαια ότι δεν φτάνουν μέχρι του σημείου να πλήττουν θανάσιμα. Γιατί, όταν ένας έρωτας είναι τόσο ευλογημένος ώστε να οδηγηθεί στον φόνο και στην αυτοκτονία, είναι πια δύσκολο να αποφασίσει κανείς για την ζωή και τη σοβαρότητα.
[...]
Ο πιο στέρεος δοξασμός του γήινου έρωτα μπορούμε να πούμε ότι είναι η φράση του Προυστ που τον ορίζει ως "χώρο και χρόνο αισθητούς στην καρδιά". Το πρόσωπο που αγαπάμε είναι πάντα διασπαρμένο μέσα στον χώρο και τον χρόνο. Τα στοιχεία του έρωτα είναι σποράδες. Δρόμοι, σπίτια, φωνές, ξενύχτια, μεθύσια, συναντήσεις, συμπλοκές, βιαιότητες και θηριωδίες. Αυτή είναι η αγάπη, όχι η υπέρβασή της στο ιδεατό, αλλά μια έκσταση προς τα κάτω.
Κανείς δε λογαριάζει ιδιαίτερα τους δρόμους που θα διασχίσει, τα σπίτια όπου θα κοιμηθεί, τις τυχαίες συναντήσεις και συζητήσεις. Μόνο όταν σώνεται ο χρόνος, τελειώνει το φυτίλι και οι επιθυμίες ξενιτεύονται, ανακαλύπτει εμβρόντητος ότι το πρόσκαιρο αποκτά νόημα απαρασάλευτο. Αποπαίδια της αλήθειας, οι τόποι μιλούν τελευταίοι.
Κωστής Παπαγιώργης: 20 Μαρτίου 1947 − 07 Νοεμβρίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου