Κάθε τόσο ξαναγυρίζω εκεί,
ας ρίχνουν πέτρα οι άλλοι πίσω τους
κι ας τη μισούν για την αδράνεια και τη λάσπη της.
Εγώ την αγαπώ για την επίμονη βροχή της,
για τα νεκρά της καπνομάγαζα,
για τα σοκάκια τα στενά με τις ροδιές.
Καρφί τους άλλους δεν τους καίγεται,
να φύγουν θέλουν,
τη Γερμανία έχουν στα μάτια τους μπροστά,
το μάρκο.
Εγώ την αγαπώ, ξαναγυρίζω εκεί,
πίνω απ’ της πλήξης το βαρέλι και μεθώ.
Από τη συλλογή Καλυκοτόμη.
Νίκος Κωνσταντινίδης (1928 -2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου