Δ.Π. Παπαδίτσας-Είναι δυνατόν να μην υπάρχεις;

Ας αφήσουμε τη σκέψη να ονειρεύεται το φως των πραγμάτων

Ας αφήσουμε τα πράγματα επάνω στην ακίνητη σκιά τους

να μετρούν το χρόνο

Να εκμηδενίζουν μιαν αιώνια συνάντηση κι όλες τις πράξεις μας

Εκείνες που ξεχνάμε και μόνο το όνειρο μας τις υπενθυμίζει

Κι εκείνες που μας περικλείουν με χάρη τάφου

Θυμηθείτε τα δέντρα τα γεμάτα ουσίες αφώτιστες από τα

παραμύθια μας

Τα δέντρα που μας τρόμαζαν όταν η μέρα έφευγε

Με τις πέτρες της τους ίσκιους κι όλα της τα υπάρχοντα

Ας αφήσουμε τη σκέψη, άλλοτε μαχαίρι κι άλλοτε φιλικός

χαιρετισμός να ζεσταίνεται στο μυαλό

Κι ας υπάρχουν αυγά που τα έμβρυά τους παίρνουν το δρόμο

της σκληρότητας

Ας αφήσουμε τα χέρια και όλα μας τα άλλα μέλη στον

προορισμό τους

Να υποπτεύονται ό,τι μας κάνει να ζούμε μ΄ έναν τρόπο

καταπληκτικό

Εγώ ανήκω σ΄ εκείνους που μέσα τους η αστροφεγγιά φυσάει

Τα χέρια μου ταξιδεύουν είναι από ήχο

Η όρασή μου είναι από φυτό

Ναι η όρασή μου είναι φυτό με τη ρίζα του το στέλεχος

τα φύλλα του

Με την ευχάριστη οσμή και τη γλυκειά ή πικρή γεύση του

Με τις κλέφτρες εποχές που του τρων τα φύλλα

Και τους διαβάτες που το ξεριζώνουν

Στη φλόγα του μεσημεριού ξεραίνεται

Τελειώνοντας το άσμα του που του είπε ο δημιουργός

Πως είναι δυνατόν να μην υπάρχεις εσύ;

Ως χτες η θέρμη σου έδινε στο αίμα μου ανδρεία

Ήταν η θέρμη της ίδιας καλοκαιριάτικης ημέρας

Ρεμβώδη τα μάτια σου περνούσαν ημέρες θλίψεων

Ήσουν ηχείο

Τα επεισόδια της ζωής πότιζαν το άνθος της πείρας

Ο ήλιος δεν ήταν ήλιος στις στέγες των σπιτιών

Η σκέψις ήταν προορισμός και ανάγκη

Το καθήκον ιδιότης όλων των πραγμάτων

Καθώς παίρναν τους δρόμους πάνω στην ακίνητη σκιά τους

Το ταξίδι δεν ήταν ταξίδι

Εγώ δεν ήμουν ποτέ μακριά, έτσι να έκανες

Θα έπιανες το χέρι μου που το χώριζε ο ουρανός

Ήμουν ανάμεσα στο νου και τη μανία μου να μετρώ με

αμφολύτες την ύπαρξη

Ανάμεσα στο φως και την ουσία των πράξεών μας που έχει

το αυλάκι της το ατέλειωτο προς τα έξω

Ανάμεσα στην όραση και όλες τις αποδείξεις του βίου ότι

έξω από εμάς

Γεννιούνται σαύρες με τα μάτια τους έτοιμα και πράσινα

στον κίνδυνο

Και ήμουν ανάμεσα στην πέτρα και τις άπειρες τροχιές της

Ήμουν ένας ανύποπτος την παραμονή της κηδείας του

Πως είναι δυνατόν να μην υπάρχεις εσύ;