Ανάμεσα στα γραπτά του Α.-Φ. Χριστίδη ιδιαίτερα επίκαιρο παραμένει το άρθρο του με τίτλο «Θεμιτή Διαφωνία, Αθέμιτη Κινδυνολογία» (Ελευθεροτυπία, 3/2/87), στο οποίο σχολιάζει τον καταστροφολογικό λόγο που εκπορευόταν (και από γλωσσολόγους) σχετικά με το παρόν και το μέλλον της ελληνικής.
α) η αδυναμία να γίνει κατανοητό το γλωσσικό «λάθος» ως ένδειξη διεργασιών εξέλιξης της γλώσσας. Όπως εξηγεί: «Ο μηχανισμός που δίνει π.χ. τους τύπους ανεξαρτοποιώ/ανεξαρτοποίηση είναι ο ίδιος (η γνωστή «ανομοίωση») μ' αυτόν που δίνει το αρχαίο ελληνικό αμφορεύς από το αμφιφορεύς».
β) η ανιστορική και λογικά ασυνάρτητη στάση απέναντι στο δανεισμό, που έχει ως με αποτέλεσμα να στηλιτεύονται νεότερα δάνεια όπως το «μπαρ» αλλά όχι παλαιότερα, όπως το «Πάσχα», ή ο εσωτερικός δανεισμός από τα αρχαία. Για τις δεύτερες περιπτώσεις δανεισμού έγραψε πως «οι παλιές αυτές συναντήσεις της ελληνικής γλώσσας με άλλες γλώσσες ούτε τη «ρύπαναν» ούτε τη «νόθευσαν» ούτε τη «φτώχυναν» εκφραστικά ούτε, βέβαια, την «αφελλήνισαν»».
γ) η συμπλεγματική στάση απέναντι στο γλωσσικό παρόν, που εκφράζεται με επιστημονικά ανερμάτιστες θέσεις όπως το μύθο της «λεξιπενίας», μια στάση «πολλαπλά ανιστόρητη και χωρίς καμιά γείωση στην πραγματικότητα», όπως αποτυπώνεται ερευνητικά.
Ελευθεροτυπία, 3/2/87
Συνολικά, οι κινδυνολογικές θέσεις αυτές, που τις διαβάζουμε ακόμη στους διαδικτυακούς χώρους γλωσσολόγων, οικοδομούν μια αντίληψη για τη γλώσσα που αποτελεί (όπως έγραψε αλλού ο Χριστίδης) «συνειδητή παλινδρόμηση της γλωσσολογίας, ή, ακριβέστερα, κάποιων γλωσσολόγων, στον χώρο της προ-επιστημονικής γλωσσικής μυθολογίας».
Πηγή: https://www.facebook.com/PeriGlossas/posts/446245959402015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου