AΠΛΗΣΤΙΑ
Ξαφνιαστήκαμε όλοι από τα χρέη
που είχαν συσωρευτεί τόσα χρόνια
τόσοι ξεροί καημοί τόσα δάκρυα-
κλαδιά κι ούτε μια μέλισσα τόσες
οδύνες τοκετού τόσο υψηλός τόκος
κι ούτε μια γέννα πέρασε κι από ’δω
η καλοσύνη αλλά δεν είδε τίποτα γιατί
κοιμόταν ύπνο βαθύ γιατί η πίκρα δεν
μεσολάβησε στον πανδαμάτορα καιρό
τώρα το παρελθόν πλησιάζει πάνοπλο
και πανούργο κρατώντας γραμμάτια
βουτυγμένα στο σάλιο της απληστίας
Αθήνα, 1 Μαΐου 2010
ΔΩΣΑΜΕ
Δώσαμε χείρα βοηθείας στη σκέψη κι
έγινε φαντασία δώσαμε λίγο ύπνο στους
ανθρώπους και τους πήρε ο ύπνος με κα-
χυποψία κι επιφυλάξεις είδαμε τα δώρα
που έφερναν κατά καιρούς οι λωποδύτες
ψηφοφόροι διστακτικά αντικρίσαμε τη
θάλασσα πριν γίνει ωκεανός δεν λάβαμε
μέρος στα παιχνίδια των κερδοσκόπων
πρωταθλητών υπερχρεώσεων η σκακιέρα
έπινε γουλιά γουλιά τους πύργους κι άφηνε
τη βασίλισσα με την ψευδαίσθηση της νίκης
αλλά η ήττα ήρθε από αλλού ήρθε από δυο
σπασμένα δάχτυλα: κρατούσαν ένα στιλό
διαρκείας: έγραφε ποιήματα χωρίς λέξεις
έφτιαχνε εικόνες και τοπία δίχως χρώματα
Αθήνα, 1 Μαΐου 2010
ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ
Τραβάμε το χαλί κάτω απ’ τα πόδια
μας αλλά δεν πέφτουμε βουτάμε στην
ταραγμένη θάλασσα δίχως σωσίβιο
αλλά δεν πνιγόμαστε είμαστε οι λίγοι
πια που απόμειναν χωρίς να χασμου-
ριόνται όταν ακούγεται το ρολόι
της μητρόπολης να χτυπά εσπερινό
την ώρα του λυκόφωτος φεύγουμε
ξαναμπαίνουμε στα μαύρα κοστούμια
μας βγαίνουμε στη δημοσιά και κα-
τευοδώνουμε το μέλλον, μετράμε
τ’ αντικριστά σταυροδρόμια
Αθήνα, 1 Μαΐου 2010
ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Τι έγιναν οι καλοί άνθρωποι, ρωτώ
αλλά κανένας δεν μου απαντά, μήπως
είναι χαμένοι στο νόμο της βαρύτητας
και περπατάνε στις άκρες των ποδιών
τους ευγνωμονόντας τη φαντασία τους
που τους αφήνει κι είναι ακόμα καλοί
άνθρωποι; πού πήγαν πού κρύβονται;
σίγουρα δε θα τους βρούμε πια στην
αγορά στα φτερωτά παραπήγματα της
πλεονεξίας στα κάδρα με την αναμμένη
αυτοπροβολή των ποιητών ούτε στον
μεγάλο ύπνο των σωτήρων μας ούτε
στα καλοπληρωμένα χειροκροτήματα
των οπαδών της αγρανάπαυσης, της
επανάπαυσης, της ανάπαυσης
Αθήνα, 2 Μαΐου 2010
Δε θέλω να σκορπίσω πανικό αλλά
μέτρησε κανείς σας τα δέντρα που
μείναν μετά την τελευταία πυρκαγιά
Αθήνα, 2 Μαΐου 2010
ΥΠΟΔΕΧΟΜΑΙ
Υποδέχομαι το σύννεφο υποδέχομαι
τη βροχή υποδέχομαι το νερό το ψωμί
στο τραπέζι το μολύβι με το χαρτί στο
γραφείο υποδέχομαι τους νεκρούς στα
όνειρά μου που με κάνουν ανύπαρχτο
εμένα τον ζωντανό υποδέχομαι τη
μάλλινη κουβέρτα το απαλό κύμα της
θάλασσας την πνοή του νότιου ανέμου
το πέταγμα της πεταλούδας το σύρσιμο
της σαύρας υποδέχομαι το κόκαλο που
θα το φάει ο σκύλος τον σκύλο που θα
γαυγίσει μακριά τις σκοτεινές μέρες
Αθήνα, 4 Μαΐου 2010
Άφραγκο με άφησαν τα πολλά ξενύχτια
αμετάφραστο οι φίλοι μου μεταφραστές
παράλυτο ο έκλυτος βίος δεν ήθελα και
πολλά πράγματα: λίγη ισορροπία όταν
πλαγιάζω (να μην κουνιέται το κρεβάτι)
λίγο γάλα στον καφέ μου το πρωί λίγες
σελίδες εφημερίδες να τυλίγω τα ψάρια
λίγο πρόσχαρο βηματισμό όταν κατευθυ-
νόμουν να πάρω το πιστόλι να το γεμίσω
σφαίρες λίγη καλή διάθεση όταν έβλεπα
τους φτωχούς να ταξιδεύουν με τα σαρα-
βαλιασμένα λεωφορεία στα χωριά τους
Αθήνα, 5 Μαΐου 2010
ΕΙΚΟΝΕΣ
Μοναχικά ρυάκια χαμένα σε δάσος
σκοτεινό τυφλή περιέργια ελαφιού
ξάφνιασμα νυφίτσας απειρία αυγού
που δεν βρίσκει τρύπα πάγοι που
λιώνουν λίμνες που αδειάζουν το
σάπιο σύστημα διαχείρισης της
θλίψης της χώρας το έθνος με τον
κρατικό του μηχανισμό στήριξης
φοροφυγάδων και κερδοσκόπων
Αθήνα, 6 Μαΐου 2010
ΕΥΤΥΧΩΣ
Ευτυχώς κάθε μέρα και χειρότερα
ευτυχώς κάθε μέρα και πιο κοντά
στην άβυσσο κάθε μέρα και πιο
πολλή αδικία δυστυχώς δεν έχομε
χρόνο ν’ αντιμετωπίσουμε κι άλλη
παράλυση κι άλλη απελπισία
Αθήνα, 6 Μαΐου 2010
Δεν έχω ήρωες που να θυσιάζουν
κάτι για το καλό μας δεν έχω μο-
νοπάτια που να αποκαλύπτουν το
σύμπαν αποχωρισμών αποδεκατισμών
αποχαιρετισμών εκτυφλωτικού φωτός
δεν έχω ύψος να το χάσω να βρεθώ
χαμηλά εκεί που ήμουν εκεί που είμαι
εκεί που δεν φτάνουν αλεξιπτωτιστές
ναυαγοσώστες δεν έχω νυσταγμένες
ερωτήσεις ούτε έτοιμες απαντήσεις
για τα λαϊκά όνειρα των νεκρών τρα-
γουδοποιών λαχειοπωλών ταριχευτών
έχω μόνο μία σάλπιγγα βουβή ένα
μάτι κοντόφθαλμο ένα βάθος έσχατο
που ανθοβολεί στη σκιά συγκινήσεων
Τήνος, 9 Μαΐου 2010
O χρόνος υπό μετακόμιση ο χρόνος
σ’ ένα διαμέρισμα υπό μετακόμιση
σε πολυσύχναστο δρόμο ο χρόνος
κερδίζει χρόνο αποσυνθέτοντας τη
νοσταλγία εις τα εξ ων συνετέθη για
ένα τίποτα περιτυλίγματος για ένα
τίποτα ανοίγματος τυφλού αινίγματος
σε βλέμματα χαμένα στο θόρυβο μιας
(μάταιης) στεφανωμένης επιστροφής
F/B Πηνελόπη, Μαΐου 2010
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Όπως ισχυρίζονται οι ειδικοί το
μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο
τα βήματά του ακούγονται από
πολύ μακριά φοβάται να έρθει
κοντά μας φοβάται να πλησιάσει
φοβάται να συμφιλιωθεί με το
παρόν μάς βλέπει αλλά δεν ξέρει
ποιο δρόμο να πάρει κρατά λάμπα
πετρελαίου και βαδίζει στα τυφλά
Αθήνα, 9 Μαΐου 2010
Ο καιρός είναι τόσο
χάλια που αξίζει να του
διαβάσω κακά ποιήματα
Αθήνα, 10 Μαΐου 2010
ΚΑΠΟΙΟΣ
Κάποιος χτίζει τη φωλιά του μέσα
στις στιγμές κάποιος άλλος μέσα
στην αιωνιότητα κάποιος παίρνει
ένα μαχαίρι για να κόψει ψωμί
κάποιος άλλος για να σκοτώσει
κάποιος ξαφνιάζεται με το παρα-
μικρό κάποιος άλλος ξαφνιάζει
τη μικρότητα με τη μεγαλομανία
του κάποιος κλείνει την πόρτα και
πάει για ύπνο νωρίς κάποιος άλλος
ξυπνά λίγο μετά τα μεσάνυχτα και
ανακαλύπτει την ανυπαρξία του
Αθήνα, 10 Μαΐου 2010
ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ
Μην ανησυχείς θα περάσει κι αυτό
όπως όλα θα ’ρθουν άλλα χειρότερα
να σου χτυπήσουν δειλά την πόρτα
μη φοβηθείς να τους ανοίξεις να στη-
ριχτείς πάνω τους να γυρέψεις κάτι να
ζητήσεις μια στάλα φιλία μια σταγόνα
αγάπη δυο πόντους ειλικρίνεια πριν
φύγουν κι αυτά κι έρθουν κάτι άλλα
πιο σκοτεινά και ακόμη χειρότερα
Αθήνα, 9 Μαΐου 2010
Μερικά από τα ποιήματα ενός Μαΐου
Πηγή: http://www.authors.gr/members/view/author_188
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου