Τάσος Λειβαδίτης- Οι κινήσεις των άστρων (απόσπασμα)

Ώσπου τελικά η ζωή μας γίνεται τόσο απόμακρη όσο κι
η άλλη ζωή
κι άλλοτε ξεφύλλιζα παλιούς σιδηροδρομικούς οδηγούς
μήπως βρω κάπου να πάω
ω μικρά σιωπηλά ξενοδοχεία, όπου στους διαδρόμους σας
συνάντησα εκείνο το απροσδιόριστο πρόσωπο, "δε με
τρομάζεις, του λέω - σε ξέρω από άλλες, πιο
δύσκολες νύχτες", έτσι τον ξεσκέπασα
και συχνά ναυάγησα για ν' αλλάξω λίγο αναμνήσεις
ή προσπάθησα από μια χίμαιρα να φτιάξω ένα ολόκληρο
πεπρωμένο.
Τώρα αν θυμάμαι κάτι είναι κάποια όνειρα που έκανα
ακουμπισμένος στον ωκεανό ή κάποιες ταπεινώσεις
που τέλειωσαν με τα πιο υπέροχα δάκρυα και συχνά
έκλεισα τα μάτια για να περάσω ένα δρόμο -
έτσι σώθηκα.

Κι όταν κάποτε χτύπησαν την πόρτα εγώ έλειπα, όπως
πάντα τις πιο ωραίες στιγμές μου. "Όχι, δε μένει
κανείς εδώ" είπα.
Κι ήταν η μόνη αλήθεια που έλεγα.


Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα, Αθήνα:Κέδρος, 18η έκδοση, 2009