Ένας παιδί τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα, παρακαλούσε για τη ζωή του, αλλά δεν του δόθηκε χάρη κι έτσι η μάνα του, που για 18 χρόνια το μεγάλωσε με όλη της την αγάπη και με θυσίες, το βρήκε παγωμένο να κείτεται σε κάποιο φορείο στην αίθουσα του νεκροτομείου.
Ξεψύχησε προτού φτάσει το ασθενοφόρο από ακατάσχετη αιμορραγία, δεχόμενο χτυπήματα με δρεπάνι.
Το θανάσιμο αμάρτημα του θύματος όπως όλα δείχνουν είναι ότι ήταν οπαδός του Άρη και κάποιοι δεν μπόρεσαν να του το συγχωρήσουν. Αλήθεια εκεί φτάσαμε; Να αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα τι ομάδα υποστηρίζει κάποιος;
Ο δράστης βγήκε παγανιά χθες για να αφαιρέσει μία ζωή. Είναι απολύτως σαφές από τη σημειολογία και την επιλογή του όπλου που χρησιμοποίησε ότι ενσάρκωνε το Χάρο. Δεν βγήκε ούτε για να εκφοβίσει, ούτε για να προκαλέσει επιπόλαια τραύματα, βγήκε για να σκορπίσει θάνατο. Πρόκειται για έναν από τους εκατοντάδες κοινωνιοπαθείς που κυκλοφορούν ανάμεσα μας και που θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου στις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας.
Είναι τρομακτικό το πόσο έχει ευτελιστεί η αξία της ανθρώπινης ζωής. Είναι σοκαριστικό να σκέφτεσαι ότι ένας άνθρωπος έχασε το ζωή του, εξαιτίας του μίσους που είχαν ποτιστεί κάποιοι, απλώς επειδή είχε διαφορετική προτίμηση ομάδας.
Η κοινωνία εκφασίζεται και η βία κλιμακώνεται και όλοι σφυρίζουν αδιάφορα. Επί μήνες τώρα ακούμε και διαβάζουμε για γυναικοκτονίες, για τα όσα συμβαίνουν στα σχολεία του Ευόσμου, όπου ακροδεξιά στοιχεία, τα οποία φήμες τα θέλουν να έχουν παρεισφρήσει σε ομάδες οργανωμένων οπαδών τραμπουκίζουν και χτυπούν μαθητές και κάνεις δεν ασχολείται. Κάτι καταδίκες αραιά και που και όλα καλά.
Σε κάποιες περιπτώσεις δεν είδαμε βέβαια ούτε καν καταδίκες...
Μόλις χθες έγινε γνωστή η είδηση ότι οπαδοί της ΑΕΚ εισέβαλαν σε σύνδεσμο οπαδών του Ολυμπιακού στο Πέραμα, την ώρα που οι τελευταίοι έκοβαν την πρωτοχρονιάτικη πίτα τους και η διοίκηση της αγαπημένης μου ομάδας, δεν μπήκε καν στον κόπο να καταδικάσει έστω και τυπικά το συμβάν. Γιατί; Επικροτούμε τέτοια περιστατικά; Δεν μας αγγίζουν; Τί θέλουμε κι άλλες χαμένες ζωές; Δεν έχουν παιδιά οι πρόεδροι των ομάδων; Οι ζωές των δικών τους αγοριών έχουν μόνο αξία και των ξένων παιδιών όχι;
Από τα πρώτα ακόμα καταγεγραμμένα περιστατικά αφαίρεσης ζωής οπαδού στη χώρα μας ήταν του Μιχάλη Φιλόπουλου, συμπληρώνονται στις 29 Μαρτίου φέτος, 15 ολόκληρα χρόνια και το μόνο μέτρο που έλαβε έκτοτε η συντεταγμένη Πολιτεία είναι η παύση μετακίνησης οπαδών. Οι κάμερες δεν λειτουργούν σε όλα τα γήπεδα, ο τρόπος διάθεσης των εισιτηρίων και διασταύρωσης στοιχείων πριν από την είσοδο στα γήπεδα είναι διάτρητος...
Με το μέτρο αυτό να έχει αποτύχει παταγωδώς, αφού έκτοτε έχουμε γίνει μάρτυρες εκατοντάδων περιστατικών απίστευτης αγριότητας εντός και εκτός γηπέδων, κανείς δεν θεωρεί σκόπιμο να κάνει κάτι πιο δραστικό, κάτι πιο ουσιαστικό. Οι εκάστοτε Υφυπουργοί Αθλητισμού έχουν νήψει τας χείρας τους, αρνούμενοι να τα βάλουν με τους ισχυρούς άνδρες που διοικούν τις μεγάλες ομάδες.
Είναι καταγεγραμμένα τα μέλη των συνδέσμων από τις ΠΑΕ; Είναι ανά πάσα στιγμή στη διάθεση της αστυνομίας; Ποιος και γιατί συγκαλύπτει δολοφόνους;
Ο μόνος πρόεδρος που τόλμησε να τα βάλει με τους οργανωμένους οπαδούς ήταν ο Ντέμης Νικολαΐδης και την πορεία του ως διοικητικού παράγοντα στο ποδόσφαιρο την γνωρίζουμε όλοι... Εδώ δεν δικαιούται να λέει αυτά που βλέπει ως σχολιαστής σε τηλεοπτική εκπομπή!
Η Κεραμέως προ ημερών ήθελε να διδάξει στα σχολεία προγεννητική αγωγή, από το 2007 που δολοφονήθηκε ο Φιλόπουλος, σκέφτηκε κανείς να μιλήσει στα παιδιά για την αξία της ανθρώπινης ζωής και τα όσα πρεσβεύει ο αθλητισμός ή δεν έτυχε καμία ΜΚΟ που έχει κολλητιλίκια με το Υπουργείο Παιδείας να προωθήσει το θέμα...
Διδάσκουμε στα παιδιά μας ένα κάρο άχρηστες γνώσεις και δεν τους διδάσκουμε για τα αυτονόητα, τη δημοκρατία, την ελευθερία...
Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για το σημερινό συμβάν, άλλοι με τη σιωπή μας, άλλοι με την ανοχή μας, άλλοι με την αδιαφορία μας. Κάπου όμως πρέπει να μπει ένα τέλος. Γιατί σήμερα ήταν ένα παιδί που δεν γνωρίζεις, όμως αύριο μπορεί να είναι το δικό σου παιδί. Όχι επειδή ήταν Άρης, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ ή Ολυμπιακός, αλλά επειδή δεν είχε το σωστό χρώμα το δέρμα του, επειδή δεν άρεσαν σε κάποιους οι ιδέες του ή επειδή βρισκόταν στον λάθος τόπο τη λάθος στιγμή.
Θα κλείσω με τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του δολοφονημένου και ένα απόσπασμα από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Σχήμα απουσίας» ως αποχαιρετισμό...
«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
Πηγή: https://www.sdna.gr/genikes-eidiseis/928613_hroniko-enos-akomi-proanaggelthentos-thanatoy?fbclid=IwAR0YSs_-G7RJXg7K6iSd0a7WTaDXtjIV_yhJFeAoMAwLIxgHXG7QwUEIxDs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου