Του Ι. Πικραμένου
Ο Γουίλλη, ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί,
όταν απ' την βάρδια του τη βραδινή σχολούσε,
στην κάμαρά μου ερχότανε, γελώντας, να με βρεί,
κι ώρες πολλές για πράματα περίεργα μου μιλούσε.
Μου 'λεγε πως καπνίζουνε στ' Αλγέρι το χασίς
και στο Άντεν πως, χορεύοντας, πίνουν την άσπρη σκόνη,
κι έπειτα πως φωνάζουνε και πως μονολογούν,
όταν η ζάλη μ' όνειρα περίεργα τους κυκλώνει.
Μου λεγ' ακόμα οτ' είδ' αυτός, μία νύχτα που 'χε πιεί,
πως πάνω σ' άτι εκάλπαζε στην πλάτη της θαλάσσης,
και πίσωθέ του ετρέχανε γοργόνες με φτερά.
-Σαν πάμε στο Άντεν, μου 'λεγε, κι εσύ θα δοκιμάσεις.
Εγώ γλυκά του χάριζα και λάμες ξουραφιών
και του 'λεγα πως το χασίς τον άνθρωπο σκοτώνει,
και τότε αυτός συνήθιζε γελώντας τρανταχτά,
με το 'να χέρι του ψηλά πολύ να με σηκώνει.
Μες στο τεράστιο σώμα του είχε μι' αθώα καρδιά.
Κάποια νυχτιά, μέσα στο μπαρ Ρετζίνα - στη Μαρσίλια
για να φυλάξει εμένανε από έναν Ισπανό,
έφαγε αυτός μίαν αδειανή στην κεφαλή μποτίλια.
Μία μέρα τον αφήσαμε στυγνό απ' τον πυρετό,
πέρα στην Άπω Ανατολή, να φλέγεται, να λιώνει.
Θεέ των μαύρων, τον καλό συγχώρεσε Γουίλ
και δωσ' του εκεί που βρίσκεται, λίγη απ' την άσπρη σκόνη.
Μαραμπού (1933)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου