Οι γυναίκες
την τσίμπλα βγάζουν από τα μάτια
εκλεπτυσμένη ίδια κίνηση
σαν το φυσικό νόμο
καθώς γλιστρούν σε πτώση τα πεφτάστερα
Τις νύχτες
γυμνές τον έρωτα κοιτάζουν
εξημερώνοντας, αήττητες, τον πόνο
Οι γυναίκες
το σώμα κουβαλούν
σε δρόμους κατάφωτους όνειρα
σε πυρακτωμένα λιμάνια με άναρθρους πόθους
σε σκοτεινές κάμαρες
κεριά ξαπλώνουν στον κόρφο τους
και λιώνουν το μετάξι
πότε μ’ ένα ναι γεμάτο δάκρυ
πότε με το όχι κορδέλα στα μαλλιά
Οι γυναίκες
το χρόνο θηλάζουν αίμα
στις όχθες του Αμαζονίου
φυτρώνουν μανάδες - καλαμιές
κι απ’ την κορυφή του Ολύμπου
οι γυναίκες
χιονοστιβάδες στήθη, τ’ ανείπωτο, μυθολογούν.
Οι γυναίκες
τ’ αγαπημένο μας τραγούδι
κι η ντροπή της Αδαμιαίας μας ενοχής.
Μ.Χ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου