Βλέπω 'να όνειρο στις νύχτες όλες :
νά 'χω —για παλάμες— δυο μπρούτζινες πιάτες
κι όσες στα δάχτυλα με παίξαν μαριόλες
να με φτάνουν τρεχάτες.
Κι ως με χάχανα μύρια και με βία
σε λαμπρό —άναυδον— με στένουν τραπέζι
—όπ'— ν' ακούγεται γλυκά μια ρομβία
εντός μου να παίζει.
Τότε ακώ κι ένα κούρντισμα ως —μου—
τα μέλη κινήσουν σε άσκηση τέλεια.
Α, τ' ορκίζομαι —τι ιστορία— στο φως μου :
τι σούστες! . . . τί γέλια!
Θα κλάψω! Νιώθω —εδώ μου— τα ελατήρια
τόσων άλλων τους που εσπάσαν αθυρμάτων
και θα φύγω κρούοντας τα εμβατήρια
των δυο μου πιάτων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου