Ο λόφος είναι νυχτερινός, μέσα στον καθάριο ουρανό,
Ταιριάζει με το κεφάλι σου, που κινείται μόλις
και συνοδεύει τον ουρανό εκείνο. Μοιάζεις με σύννεφο
που διακρίνεται ανάμεσα στα κλώνια. Γελά μέσα στα μάτια σου
η παραδοξότης ενός ουρανού που δεν είναι ο δικός σου.
Ο λόφος από γη και φύλλα κλείνει
με τη μαύρη μάζα του το βλέμμα σου το ζωντανό,
το στόμα σου έχει τη δίπλα μιας εσοχής γλυκειάς
ανάμεσα στις μακρινές ακρογιαλιές. Μοιάζει να παίζεις
στον μεγάλο λόφο και στο φως τ΄ουρανού:
για να μ΄αρέσεις ξαναλές το αρχαίο φόντο
και το κάνεις πιο καθαρό.
Όμως εσύ ζεις αλλού.
Το τρυφερό σου αίμα έχει γίνει αλλού,
Τα λόγια που μιλάς δεν έχουν ανταπόκριση
απ΄την τραχειά θλίψη αυτού του ουρανού,
Εσύ δεν είσαι παρά μόνο ένα γλυκύτατο σύννεφο, λευκό
που πιάστηκε μια νύχτα ανάμεσα στ΄αρχαία κλώνια.
απόδοση: Νεοκλής Κυριακού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου