Ίσως και να είχε μάθει να μιλάει, αυτό μόνο. Μα οι λέξεις κολυμπούσαν πάνω από τη θάλασσά της, σκληρές, θάλασσα αδιάλυτη. Πρωτύτερα, ήταν η θάλασσα αυτή καθαυτή. Κι από το παρελθόν έμενε μόνο, κυλώντας μέσα της, ανάλαφρο και τρεμάμενο, λίγο από το αρχέτυπο νερό ανάμεσα σε βότσαλα, φαιό, δροσερό κάτω από τα δέντρα, τα ποικιλόχρωμα φύλλα, νεκρά, στρώνοντας χαλί στις όχθες. Αχ Θεέ μου, τι γλυκά που βυθιζόταν στην απόλυτη έλλειψη κατανόησης του εαυτού της! Και πώς μπορούσε ακόμη περισσότερο ν’ αφεθεί στην άμπωτη, συμπαγή και χαλαρή. Και να γυρίσει. Μια μέρα θα ’πρεπε να αναδιπλωθεί χωρίς λόγια σκληρά και μοναχικά... Θα ’πρεπε να λιώσει στα εξ ων συνετέθη και να ξαναγίνει η θάλασσα, απότομη, κραταιή, πλατιά, ακίνητη, τυφλή, ζωντανή. Ο θάνατος θα την ένωνε με την παιδική της ηλικία.
Κλαρίσε Λισπέκτορ, Κοντά στην άγρια καρδιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου