Γιώτα Αργυροπούλου-Απόπλους 2017

 
                                                                 Ι
Άλλα τώρα ονόματα οργώνουν τα νερά.
Αριθμημένα χάι-σπιντ, μπλου σταρ και σούπερ φέρι.
Καράβια οικεία σαν άγγελοι
τι Ταξιάρχης
Ελεούσα
Πανορμίτης
πάνε πια.
Με άλλα τώρα ονόματα βουλιάζουν τα καράβια.

Αυτά τα νέα πλοία βιάζουν το ταξίδι.
Δεν αγναντεύεις πλέον στο κατάστρωμα
το Σούνιο, την Κύθνο και την Τζια.
Δεν μιλάς με άνθρωπο.
Ξέρει ο καθένας αφόρητα τον προορισμό του.
Παλιά παρέες ολόκληρες
αντί για την Αντίπαρο βρέθηκαν στην Αμοργό
αντί για Σέριφο στην Ίο.
Σειρήνες δεν θα ακούσεις πια
με αυτά τα νέα πλοία. 

ΙΙ

Σειρήνες δεν θα ακούσεις πια.
Μπορεί και να μη φταίνε τα καράβια.
Μπορεί να φταίει που δεν είσαι δεκαεννιά
που δεν έχεις στο σακίδιο βιβλία
μόνο ρούχα, μπουκαλάκια, αξεσουάρ
το ταξίδι είναι οι ώρες μοναχά
μέχρι να φτάσεις.

Ακόμα θαρρώ, ελπίζω ακόμα,
για όσους είναι δεκαεννιά
δεν έχει χρόνο το ταξίδι, δεν έχει προορισμό
έχει μόνο τις γλυκόλαλες σειρήνες.

Μπορεί και να μη φταίνε τα καράβια.

Αυτοί που σκαρφαλώνουν
σαν πρωτόπλαστοι στα βράχια
κόντρα στο φως, γεμάτοι αλάτι
κι αγαπιούνται στις σπηλιές
θα έρθει μέρα, θα νοσταλγούν τη νιότη τους
αριθμημένα, χάι-σπιντ, μπλου σταρ
και σούπερ φέρι.

Πηγή: Για Σίκινο, Ανάφη, Αμοργό, εκδ. Gutenberg, 2017.