Θανάσης Τριαρίδης-Σε ένα μωρό δεκαέξι μηνών

Όταν τη νύχτα

σκύβω στο κρεβάτι σου και σε σκεπάζω,

εύχομαι σχεδόν αντανακλαστικά

αυτό που εύχονται οι μπαμπάδες εδώ και χιλιάδες χρόνια,

να είσαι γερή, να μεγαλώσεις – αυτό μονάχα.

Και, ορκίζομαι, πως ετούτη η ευχή μού αρκεί,

τίποτε άλλο δεν θα τολμούσα να ζητήσω.

Ωστόσο ο άνθρωπος είναι ζώο γεμάτο πλεονεξία

και εγώ διαβάζω τις ειδήσεις και σκέφτομαι συνέχεια το μέλλον,

βλέπω, λοιπόν, μια φουσκωτή βάρκα μια μετανάστες,

να προσπαθεί να πιάσει το λιμάνι

(ένα λιμάνι μικρό στη Θερμή της Μυτιλήνης)

και στην προκυμαία έξαλλοι κάτοικοι να την εμποδίζουν,

άντρες και γυναίκες και παιδιά,

να ουρλιάζουν «Ουστ, κοπρόσκυλα»

«Να χέζετε μέσα στην βάρκα ώσπου να ψοφήσετε»

να βρίζουν «ξεκωλιάρες» τις γυναίκες,

«Ας μην γαμιόσουνα σαν σκύλα να μην γκαστρωνόσουν»,

να λένε σε μια έγκυο γελώντας.

Και οι μετανάστες, άντρες και γυναίκες και παιδιά,

να μένουν έντρομοι μέσα στην βάρκα.

Και σκέφτομαι πως στους καιρούς που έρχονται

δεν θα τους προλάβεις για πολύ αυτούς τους κατοίκους

να μένουνε στα λόγια και στις βρισιές,

σε πολύ λίγο θα πυροβολούνε κατευθείαν με τα αυτόματα,

ή και με κανόνια και πυραύλους.

Και θα είναι αυτοί οι δολοφόνοι

από την μεριά του κόσμου των χορτάτων,

του κόσμου όπου γεννήθηκες κι εσύ.

Κι όταν τη νύχτα

σκύβω στο κρεβάτι σου και σε σκεπάζω,

εύχομαι να είσαι γερή, να μεγαλώσεις –

μα θα ήθελα και κάτι ακόμη (η πλεονεξία που σου έλεγα)

κάτι δύσκολο και αντίθετο στον κόσμο που ανήκεις:

Να μην βρεθείς ποτέ μ’ αυτούς που περιμένουν στο λιμάνι,

να είσαι πάντοτε με αυτούς που μένουν τρομαγμένοι μες στη βάρκα.

Θα Μας Ξεπλύνει η Θάλασσα, Νοέμβριος 2020.