στους μαγεμένους περπάτησα δρόμους
παλιόσπιτα σάπια και στέγες σκοτεινές
περάσαμε μια γέφυρα τη νύχτα
αχλή της σιωπής και μυρτιά πρασινισμένη και πάλι
φτάσαμε εκεί που τραγουδούσανε οι φωνές
«είναι ο άγγελος;» ρώτησες
τότε αποκοιμήθηκα και ονειρεύτηκα
ονειρεύτηκα πως ήμουν στη μέση ενός δάσους
σε κάποια παράξενη πόλη
και μιλούσα με κάποιον μιαν άγνωστη γλώσσα
έπειτα ξύπνησα και με είδα να ονειρεύομαι
τις τελευταίες δέκα μέρες της ζωής μου
«ε, γυρίσαμε;» ρώτησες
κι εγώ σε ακολούθησα στο μονοπάτι μέσα σε ίσκιους
συζητήσαμε θυμάμαι κάτι για πέτρες
και για το πώς έδωσαν τη θέση τους στ’ αμπέλια.
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΛΥΓΚΩΝ
έξω βρέχει μέσα πίνουμε καφέ
στο σταθμό για να τα βλέπουμε όλα Εσύ
θυμάσαι λες ένα όνομα ευτυχές Τί να γίνεται
τώρα αυτή; αναρωτιέμαι Στην ίδια απόσταση
ίσως κάνει κι εκείνη στον εαυτό της την ίδια ερώτηση Το
ένα θέμα χάνεται στο άλλο θέμα «και αυτή
τη φορά τα γεράνια ή την άλλη όταν…»
Η βροχή δεν σταματάει τον καφέ και τα τσιγάρα ασταμάτητα
έρχεται η νύχτα χωρίς να κάνει και πολλή φασαρία
και σαν τη γάτα κουλουριάζεται η μνήμη
Ανοίγεις το παράθυρο και μπαίνει αυτή που μ’ αρέσει:
Μαντατοφόρα άλλου άπιστου ονείρου.
Paco Benavides(San Gabriel, Iσημερινός 1964- Βέρνη, Ελβετία 2003)
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου