[Να πίνεις και να οδηγείς]
Είναι Αύγουστος και δεν έχω διαβάσει
ούτε ένα βιβλίο εδώ και έξι μήνες
εκτός από κάτι που λεγόταν Η υποχώρηση από τη Μόσχα
του Κολενκούρ.
Όπως και να ‘χει πάντως, είμαι ευτυχισμένος
που οδηγούμε το αυτοκίνητο με τον αδερφό μου
και πίνουμε Old Crow από το μπουκάλι.
Δεν έχουμε κάπου συγκεκριμένα να πάμε,
απλώς οδηγούμε.
Μια στιγμή να κλείσω τα μάτια μου
και θα χαθώ, κι όμως
ευχαρίστως θα ξάπλωνα και θα κοιμόμουν για πάντα
στο πλάι αυτού του δρόμου.
Ο αδερφός μου με σκουντάει.
Από στιγμή σε στιγμή κάτι θα γίνει, το ξέρω.
[Το ποίημα που δεν έγραψα]
Τούτο δω είναι το ποίημα που θα έγραφα
νωρίτερα, μα δεν το ‘γραψα
γιατί σ’ άκουσα να κουνιέσαι μες στον ύπνο σου.
Σκεφτόμουν ξανά
το πρώτο μας πρωινό στη Ζυρίχη.
Πως σηκωθήκαμε προτού χαράξει.
Σαν χαμένοι για μια στιγμή. Βγήκαμε ωστόσο
έξω από το μπαλκόνι που έβλεπε
προς το ποτάμι και το παλιό τμήμα της πόλης.
Και έτσι απλά σταθήκαμε εκεί, χωρίς να μιλάμε.
Γυμνοί. Κοιτάζοντας τον ουρανό να φωτίζεται.
Συγκλονισμένοι κι ευτυχισμένοι. Λες και
μας έριξαν εκεί πέρα
εκείνην ακριβώς τη στιγμή.
Δωμάτια όπου οι άνθρωποι ουρλιάζουν και πληγώνουν ο ένας τον άλλο
μετφ. Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος
Πηγή:https://www.monocleread.gr/2018/03/16/raymond-carver-domatia-opou-oi-anthrwpoi-ourliazoun-kai-plhgwnoun-o-enas-ton-allo/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου