Θλίψη η σελήνη σκόρπιζε. Και δακρυσμένα Σεραφείμ
Ονειρεύονταν, στα δάχτυλά τους το δοξάρι, στη σιγαλιά ανθών
Όλο μελαγχολία, από θλιμμένες βιόλες ανακρούοντας
Λευκούς λυγμούς που αργοσέρνονται στο γαλάζιο των πετάλων.
Ήταν η ευλογημένη μέρα του πρώτου σου φιλιού.
Ο ρεμβασμός μου, που να με τυραννά τού αρέσει
Μεθούσε πάνσοφα από την ευωδιά της θλίψης
Που και χωρίς λύπη ή στενοχώρια αφήνει
Στην καρδιά οπού την έδρεψε του Ονείρου τη συγκομιδή.
Λοιπόν πλανιόμουν, το μάτι καρφωμένο στο ρικνό οδόστρωμα
Όταν με τον ήλιο στα μαλλιά, εκεί στο δρόμο
Και μες στο απόβραδο, μου φανερώθηκες γελώντας
Και πίστεψα πως τη νεράιδα έβλεπα με κόμη ολόφωτη
Που άλλοτε, σαν ήμουνα παιδί, ερχόταν στο βαθύ μου ύπνο
Αφήνοντας πάντα από τα μισανοιγμένα χέρια της
Να πέφτουνε σα χιόνι, λευκά μπουκέτα μυρωμένων άστρων.
Μετάφραση: Αλέξης Ζήρας
Χριστόφορος Λιοντάκης, Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης, Αθήνα, Καστανιώτης, 1988, 35-36
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου