Βύρων Λεοντάρης - Επέκεινα (απόσπασμα)

Δεν έχεις το δικαίωμα, φώναζα, το κρίμα το δικό μουνα σηκώνεις
Κι εσύ ανένδοτα σιωπούσες.
Γιατί δικαιοσύνη δεν υπάρχει στην αγάπη
– ποιος αδικεί ποιος αδικείται
τι μας βαραίνει πιο πολύ
το κρίμα ή η αθωότητα;

Η αγάπη δε μας δίνεται, μας παίρνει
κι όσοι αγαπούν αλύπητα αγαπούν
ρημάζουν και ρημάζονται

Κι όλα τα πήρες πάνω σου
το φταίξιμο την ενοχή και την ποινή μου
Δικαιοσύνη δεν υπάρχει στην αγάπη.

Εντάξει, εσύ αναστήθηκες.
Εγώ όμως με σχεδία το σταυρό μου
θαλασσοδέρνομαι σε μαύρους ουρανούς
*
Μέλλον, πώς γίνεται να είσαι μέλλον;
Αφού δεν είσαι θα, ποτέ δε θα ’σαι
πάντοτε ήσουν πριν ποτέ μετά
κι αντίδρομα, όπως πορεύομαι, έρχεσαι
κατέναντι μου κι από μέσα μου περνάς
χρόνος ανάστροφος
Πώς γίνεται να έρχεσαι από εκεί που εγώ πάω
και να υπάρχεις;

Πενθώ τις μέρες που έρχονται
δεν είναι μέρες, οι ψυχές τους είναι όταν με
συναντούν κι αντιπερνούν
και πίσω μου στου βίου μου τον απόηχο χάνονται.

Δε σ’ έχω και δε μ’ έχεις μέλλον,
δεν είσαι θα ποτέ δε θα ’σαι
το θα σου είναι το παρόν
το θα σου είναι το παρελθόν
πώς γίνεται να υπάρχεις μέλλον;

Φάσμα παρείσακτης νεκρότητας
μη μου χαλάς το θάνατο

Έως, 2003