Και πάλι σκοτεινιάζει το βράδυ
κι από τ' αστέρια πέφτει η νύχτα
την ώρα που ξαπλώνουμε με τα μέλη απλωμένα
στις εγγύτητες και στις απομακρύνσεις.
Ηχούνε από τις καταχνιές
μικρές και ηδονικές μελωδίες.
Τεντώνουμε τ' αυτιά για να τις ξεσυνηθίσουμε.
Είναι ώρα πια να πάμε απομακρύνοντας τις σειρές.
Αν μακρινές είναι οι φωνές, κοντά ειν' η στεναχώρια:
εκείνες οι φωνές εκείνων των νεκρών
που στείλαμε σαν πρεσβευτές να μας προηγηθούν
για να μας συνοδέψουν προς το νυσταγμό.
Mετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου