Στυλιανός Αλεξίου - Ένα καλοκαίρι

Πώς δέθηκα μ’αυτό το καλοκαίρι,
σα να μην ήταν πια να υπάρξει χρόνος,
του γιασεμιού να μεγαλώσει ο κλώνος,
και θέση αργά ν’αλλάξει κάθε αστέρι.

Αγάπησα τις στάλες των αφρών του,

καμιά δε θα μπορέσω να ξεχάσω·

και το μεγάλο φως των φεγγαριών του

να βασιλέψει αρνιέται, να ησυχάσω.

Πέρα είναι απ’τους ορίζοντες η αυγή του,

και στη μαρτυρική μεγάλη κλίνη,

ο μακρινός χορός, η μουσική του,

με παιδεύει όλη νύχτα και με κρίνει.

Γαρύφαλο άσπρο, μάταιο, κι ένας ώμος

γυμνός, χωρίς φιλί, σαν ξένο αστέρι.

Σα να μην ήταν πια να υπάρξει χρόνος,

πώς δέθηκα μ’αυτό το καλοκαίρι.

Στυλιανός Αλεξίου, Στίχοι επιστροφής (Αθήνα, Στιγμή, 2012).