Βαρβάρα Χριστιά - Κατεδάφιση

Κι έπεφταν τα κάστρα ένα-ένα

τοίχο τον τοίχο,

πέτρα την πέτρα.

Δάκρυζαν οι αρμοί και τα θεμέλια έσκουζαν.

Έπεφταν τα κάστρα ένα-ένα.

Κι ενώ με επιμέλεια, κάποιοι,

στην κατεδάφιση εργάζονταν

(πάντα θα υπάρχουν φίλε μου

πρόθυμοι σκαφτιάδες κι εργολάβοι)

εμείς,

οι μεν, πως άχρηστα των δε τα κάστρα ήταν, διατεινόμασταν

κι οι δε, ότι των μεν, μας έκρυβαν τη θέα.

Από τη μια,

σε ξέσκεπους,

με δανεικά αστέρια ουρανούς εμείς πλαγιάζαμε,

-με τα φεγγάρια πουλημένα για σκουριάς αργύρια-

κι από την άλλη

οι εργολάβοι κι οι αρχιμάστορες

μες σε παλάτια οχυρωμένα ξεφαντώναν.

Μα όσο προσπαθούσαμε,

ποιος φταίει, εμείς να βρούμε,

τα κάστρα, φίλε μου, έπεσαν!

Κι όταν στο τέλος μείναμε ολότελα ανοχύρωτοι

-κι οι μεν κι οι δε-

στον ίδιο εχθρό αιχμάλωτοι βρεθήκαμε.

Στον ίδιο, παλιό εχθρό, αιχμάλωτοι.

Βαρβάρα Χριστιά

Πηγή: Δευτερολογία, Εκδόσεις Πικραμένος, 2022.